tag:blogger.com,1999:blog-38667722024-03-13T15:28:06.155+00:00Salvelinus AlpinusFagur, fagur fiskur í sjó...murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.comBlogger1737125tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-73609316020777366012022-02-06T16:00:00.002+00:002022-02-06T16:00:57.313+00:00<p> Árum saman skrifaði ég blogg. Mér hefur alltaf þótt gaman að
skrifa og eftir að ég flutti til Bretlands 2003 varð það smá líflína til Íslands. Þegar „lífstílsbreytingin“ tók svo yfir allt varð
ég svo nokkuð öflugur bloggari og fékk oft að heyra að hugleiðingar mínar um
spik væru hjálplegar öðrum feitum.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ég hef ekki fundið þörf til að skrifa síðan 2017. Sem update
þá er ég búin að þyngjast um 30 kíló, léttast um 35 kíló og þyngjast um 20 á
þessum árum, en hver er svo sem að telja?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Það hefur tvisvar sinnum komið fyrir á þessum árum síðan ég
hætti að skrifa að ég neyddist engu að síður til að setja niður hugsanir á blað
og ég endaði á setja bara á Facebook. Ég er, jú, svo vön að deila mínum
hugsunum með lesendum að það var náttúrlegt og eðlilegt að gera það. Svo fann
ég í gær að meira lá á hjartanu og ég kíkti inn á bloggið mitt til að athuga
hvort ég gæti ekki bara komið þessu frá mér þar. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Og ég hreinlega veit ekki hvort það sé góð hugmynd. Í
ofanlálag við tugi kílóa í + og – á þessum árum síðan ég hætti að skrifa hefur
mér nefnilega líka snúist hugur um hvað er rétt og gott þegar það kemur að því
að tala um líkama minn, og líkama feitra. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Á blogginu blasir sagan við, röð af myndum af sjálfri mér
með 10 kílóa millibili þar til við komum að myndinni sem heitir „hamingjusöm
kíló“. Ég get ekki lýst því hversu óþægilegt mér finnst þetta núna. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Hugmyndin að ég sé ekki ég sjálf, að ég sé verri útgáfa af
sjálfri mér þegar ég er í feitari líkama er núna það sem ég ströggla við hvað
mest. Að ég eigi ekki skilið að vera hamingjusöm þegar ég er í feitari líkama. Að
ég sjálf sé sek um fitufordómana sem ég er að grátbiðja aðra um að láta af, og
það <i>gagnvart sjálfri mér.</i> <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ég verð að afsaka sjálfa mig með því að þessi hugmyndafræði
kemur ekki frá mér. Ég að sjálfsögðu eins og aðrir lýt í lægra haldi fyrir
stanslausum áróðri allt í kringum mig um hversu óæskilegt það er að vera
feitur. Að bara ef ég verði mjó verði ég elskuð, að bara ef ég verði mjó fái ég
betri vinnu, að bara ef ég er mjó verði ég meira ég sjálf. Hamingjusamari. En
það hlýtur þá að sama skapi að þýða að feita ég sé ekki þessi virði að vera
elskuð, fá vel útborgað, vera hún sjálf eða vera hamingjusöm. Það er eitthvað
sem bara grannir fá að njóta. Og á sama tíma legg ég allt mitt, alla mína vinnu
og hugsun í að grennast en tekst það ekki. Og þegar skilaboðin frá samfélaginu
í ofan á lag eru að það sé svo einfalt mál að grennast, að ég þurfi bara að borða minna og
hreyfa mig meira, en mér mistekst það samt, hlýt ég að vera
enn verri manneskja en ég lagði upp með! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Það hlýtur hver sem er að sjá hvað<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>þetta er mannskemmandi. Ég er ekki bara feit
og ljót, og verri manneskja en aðrir, ég líka vitlaus og failure af því ég get
ekki eitthvað svona einfalt eins og að verða grennast! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Þetta er bara ekki eitthvað sem ég get gúdderað lengur. Ég
get ekki tekið þátt í því að minni útgáfan af sjálfri mér sé betri útgáfan. Að
þetta séu mismunandi útgáfur yfir höfuð. En það er samt það sem ég fæ að heyra.
Að útgáfan sem er svöng, stressuð, í nánast geðrofi af áhyggjum af því að borða
vitlaust, sé betri útgáfa af mér. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Í þessi ár sem ég var að skrifa fór ég í milljón hringi,
fann endalausar lausnir, skipti um skoðun og dreifði því sem ég taldi gospel í
hvað og það sinnið. Allt var þetta minn sannleikur það skiptið. En núna get ég
ekki annað en viðurkennt að ég er búin að fá nóg. Ég einfaldlega veit að þetta
er sjálfsagt líkaminn sem ég kem til með að búa í, alveg sama hversu mikla
vinnu ég legg í að kvelja sjálfa mig með föstum og skorti og hreyfingu sem ég
nýt ekki. Ég verð alltaf feit. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Það sem ég þarf að fá að gefa upp á bátinn er hugmyndin að
ég hafi brugðist, sjálfri mér og samfélaginu. Að ég sé verri útgáfa af
manneskju en aðrir. Að ég sé byrði á heilbrigðiskerfinu. Að ég sé skrímsli sem
særir fegurðarkennd annarra. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ég minntist á þetta við mömmu í spjalli. Að það væri svo
erfitt að gefa þessa von upp á bátinn, vonina um að einn daginn fái ég að prófa
að vera mjó. Mig langar svo að hafa verið ung og mjó sagði ég við hana. „En þú
varst það“ minnti hún mig á. Bæði í 9.bekk og svo seinna árið í lögfræðinni.
Það voru tvö ár með nokkru millibili sem ég tók í undir 1000 hitaeiningar á dag
og nokkuð stífa líkamsrækt og ég varð mjó. Málið er að ég man það ekki. Ég tók
ekki eftir því sjálf að ég væri orðin grönn. Öll þessi vinna að þessu skýra
markmiði og ég tók ekki eftir því sjálf. Sjálfri fannst mér ég hafa verið feit. Aðeins
minna feit kannski en samt feit. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ég er enn að melta þetta. Mér tókst semsagt ætlunarverkið, alla vega tvisvar sinnum, og <i>ég tók ekki einu sinni eftir því. </i>Greinilegt að það
að vera mjó uppfyllti alla mína drauma?</p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-77924890448689433292017-09-16T21:06:00.001+01:002017-09-16T21:13:13.494+01:00Af varnarleikÁgúst virðist vera trend mánuðurinn minn þar sem skrif fara alveg aftast í röðina og ég dingla mér bara um án nokkurrar hugsunar. Í ár missti ég tengdaföður minn eftir löng veikindi sem setti líka nokkuð strik í lífið. Stuttu síðar eyddi ég svo sumarfríinu á Íslandi og það er rétt svona núna sem lífið ætti að vera að skreiðast í eðlilegan farveg. <div><br></div><div>Sem ætlar svo reyndar eitthvað að láta á sér standa. Ég kemst bara ekki inn í góða rútínu. Allt er smáveigis vitlaust. Ég hjóla og fer í jóga en kemst ekki alveg inn í taktinn. Við förum í langar göngur en mig vantar að þær séu en lengri. Ég borða fallega annanhvern dag, hinnhvern eins og hálfviti. Fastan bjargar smávegis, ég borða alla vega ekki á kvöldin en mig vantar alla gleði. </div><div><br></div><div>Það sauð svo upp úr hjá mér í dag. Allskonar sorg og leiðindi og erfiðleikar og ég gerði það eina sem ég kann til að laga hlutina; fór og náði í lyfin mín.</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-Mf7SZqFPgOc/Wb2F2KbcLnI/AAAAAAAALeE/Jy2tkPFO_XAXjsfe2NM1FjU7FIbu-yd1QCHMYCw/s640/blogger-image-1787866998.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://lh3.googleusercontent.com/-Mf7SZqFPgOc/Wb2F2KbcLnI/AAAAAAAALeE/Jy2tkPFO_XAXjsfe2NM1FjU7FIbu-yd1QCHMYCw/s640/blogger-image-1787866998.jpg"></a></div><br></div><div><br></div><div>Morfín, dópamín, deyfandi, örvandi. Allt sem gerir mig glaða og lætur mér líða vel. Ég raðaði góssinu á borðið til að setja upp fyrir mig röð og aðferð. Það er jú mjög mikilvægt að fullnægja hverri áferð og bragði á réttan hátt. Kryddað og stökkt fyrst, hart og mjúkt næst, kremað og þykkt að lokum.</div><div><br></div><div>En á þessum þremur sekúndum sem það tók að taka myndina náði heilinn aftur stjórn á hvatvísinni og ég náði að stoppa mig af. Mér finnst alltaf frábært þegar það gerist og ég get skoðað sjálfa mig og hegðun mína svona utanfrá. Þegar ég get skilgreint geðveikina, skoðað hana án þess að dæma sjálfa mig og haldið svo mína leið.</div><div><br></div><div>Ég lýg þvi ekki að ég hafi sleppt að borða neitt af þessu, ég fékk mér eitt pain au chocolat í hádegismat og svo eitt ripple súkkulaði eftir kvöldmat en ég borðaði þetta líka án samviskubits og naut bara. </div><div><br></div><div>Kannski ekki alveg eitt-núll fyrir mér en ég náði að verja sjálfsmark.</div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-50596257343081515692017-07-23T14:40:00.001+01:002017-07-23T14:40:20.977+01:00Af föstuNú eru liðnar tvær vikur síðan ég byrjaði að prófa mig áfram með 16/8 föstu. Þetta er búið að vera ósköp einfalt og þægilegt og ef ég væri ekki svona sjóuð/útjsöskuð myndi ég vera prédikandi frá húsþökum af trúarofsa um ágæti þess að fasta. <div>
<br /></div>
<div>
Ég er búin að léttsat um þrjú kíló á tveimur vikum. Ekkert rosalegt en betra en að þyngjast um þrjú kiló á tveimur vikum sem undanfarna mánuði hefur sannarlega verið málið. Jebb, ég var orðin 111 kíló. Það eru 15 kíló í plús á tæpu ári. Rosalega dugleg!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Á þessum tveimur vikum hef ég hripað hjá mér nokkrar hugleiðingar:</div>
<div>
<br /></div>
<div>
1.Þegar maður gúgglar Intermittent fasting kemur í ljós að fólk sem stundar þetta er næstum jafn "evangelical" og fólk sem aðhyllist svona kennisetningar. Eins og paleo og LCHF og þar fram eftir götunum. Fólk er sanntrúað. Mér finnst það alltaf merkilegt og ég verð smávegis öfundjúk af því að ég er alveg sannfærð um að af því meiri trúarofsa og sannfæringarkrafti maður getur gert eitthvað getur maður gert það betur. Þannig td þarf maður ekkert að skilja vísindin að baki einhvers af því að maður hefur blinda trú. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
2. Ég fíla það í botn þennan klukkutíma eða svo á milli 10 og 11 þegar ég verð í alvörunni svöng. Ég nýt þess að finna loksins alvöru hungur. Og að finna að líkaminn er ekki svona endalaust mettaður af mat. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
3. Ég hef ægilegar áhyggjur af því hversu lengi þessi tilfinning að líða vel með hungur eigi eftir að endast. Í stað þess að njóta bara núna er ég komin fram úr sjálfri mér og strax með áhyggjur af þvi hvað gerist þegar ég klúðra þessu. Það þarf að laga strax.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
4. Ég er geðsjúklega hress. Hef fullt af orku og er í stuði allan morguninn. Búin að prófa að fara í langa hjólatúra og góða göngu fastandi og það var bara gott. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
5. Ég sef eins og rotuð í átta tíma. Kannski vegna þess að eftir að eiga sömu dýnuna í 20 ár fékk ég mér loksins nýja dýnu. Það er annað hvort nýja dýnan eða það að ég fer að sofa án þess að vera stútfull af mat. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
6. Húðin í andlitinu er rosa fín núna. Kannski út af sólinni. Kannski út af aukinni vatnsdrykkju.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
7. Ég hélt að ég myndi ekki geta hugsað um neitt nema mat ef ég sleppti honum í 16 tíma. En það hefur komið í ljós að ég er ekkert meira heltekin af hugsunum um mat en alla aðra tíma. Ég er alltaf að hugsa um mat. Það skiptir engu máli hvort ég er í megrun eða ekki, hvort ég á fullan skáp af nammi eða ekki, ég er alltaf heltekin. Þannig að það skiptir litlu máli. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
8. Ég ströggla samt aðeins að stýra magninu. Ég sleppi morgunmat og fyrstu vikuna borðaði ég það sem ég hefði borðað í morgunmat og hádegismat þegar ég byrjaði að borða. Svo náði ég að minnka það niður og borða núna bara hádegismat. Svo byrjaði ég líka að sleppa klukkan þrjú snarlinu. Núna borða ég hádegismat og kvöldmat. En umþb 900 hitaeiningar í hvora máltíð. 1800 hitaeiningar eru viðhalds hitaeiningar fyrir mig. Ástæðan fyrir því að ég léttist er að ég var komin í 3-4000 yfir daginn. Nú sleppi ég líka öllu gúmmeliði á kvöldin, eða vinn það inn í kvöldmatinn. Ég hugsa því að það líði ekki á löngu áður en ég hætti að léttast og þurfi þá líka að pæla aðeins meira í þvi sem ég er að borða. Sem stendur er það hvað sem er, svo lengi sem það er milli 12 og 8 fæ ég hvað sem mig langar í. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
9. Mér er drullukalt á morgnana. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Þetta er svona fyrstu hugrenningar, ég á eftir að spökulera mun meira í þessu eftir því sem tíminn líður og ég fæ meiri reynsu. En sem stendur er ég kampakát.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-9554657430928191792017-07-15T11:52:00.003+01:002017-07-15T11:53:46.954+01:00Á réttri leiðÉg lét mig svo bara gossa. Það var nefnilega eins og mig grunaði, ég bý á miðri leið upp fjall sem þýðir að ég hef tvo valkosti: Fara niður og svo aftur upp, eða klifra hærra og fara svo aftur niður. Og það var þannig sem ég fann loksins hringleiðina frá Rhos til Bersham í gegnum Minera og svo aftur til Rhos. Ég þurfti bara að fara upp og svo niður og svo aftur upp.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-IcXDX4GPyZQ/WWnu-hY-NjI/AAAAAAAAJoM/-zmsIj_OA0s2HvMsWXcUhV1IcuSWLFyIQCKgBGAs/s1600/20170715_094125-EFFECTS.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://1.bp.blogspot.com/-IcXDX4GPyZQ/WWnu-hY-NjI/AAAAAAAAJoM/-zmsIj_OA0s2HvMsWXcUhV1IcuSWLFyIQCKgBGAs/s320/20170715_094125-EFFECTS.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Plas Power Woods</td></tr>
</tbody></table>
Þetta er svo mikil klisja til að taka sem myndlíkingu fyrir þetta spikferðalag mitt að mig hryllir aðeins við en get ekki staðist mátið. Svona er þetta nefnilega. Maður fer upp og niður og stundum stendur maður á öndinni,stundum þarf maður bara að treysta að maður finni lokum réttu leiðina, stundum þarf maður að fara til baka án þess að finna lausn og stundum kemst maður allan hringinn og getur gólað í gleðilátum efst á fjallinu, I am the king of the world!<br />
<br />
Sem var algerlega það sem ég gerði í morgun.<br />
Ég held að það sé erfitt að skilja erfiðleikana sem maður býr sér til í huganum þegar maður er náttúrulega áttavilltur eins og ég. (Náttúrulega áttavilltur hljómar reyndar mjög jákvætt, svona eins og náttúrulegt tóneyra). En það gerir sigurinn bara enn sætari þegar maður getur villst í gegnum kort og samt fundið hringleiðina. Þetta hugrekki að láta reyna á kemur líka til af tilrauninni sem ég er búin að gera í þessari viku.<br />
<br />
Eftir gönguna um síðustu helgi ákváðum við Dave sem sagt að finna okkur aðferð til að fylgja í þrjá mánuði. Það er allt og sumt. Þrír mánuðir og sjá svo hvað við gerum næst. Ég valdi að prófa eitthvað sem hefur alltaf vakið áhuga minn, intermittent fasting.<br />
<br />
Ef satt skal segja nenni ég alls ekki að tala um vísindin hér að baki, ég er nett nojuð yfir rannsóknum á hvers kyns matar-og hreyfingarstíl hvað fitutap varðar. Skrif sem virka fín og hafa peer reviews og tilvísanir eru oft fölsuð og maður situr eftir með eitthvað pseudo science til að verja og ég bara nenni því ekki. Áhugasamir geta gúgglað sig bláa í framan til að lesa um áhrif föstu á hormón og insulín og þar fram eftir götunum. Sjálf hafði ég mestan áhuga á föstu sem tæki til að ná aftur sambandi við líkamann og sálina nánast. Svona semi ramadan hugmynd eiginlega. Ég var vön að taka 24 stunda föstu þegar ég fyrst byrjaði í lífstílnum 2009. Á mánudögum drakk ég bara vatn, kaffi og stundum prótein sjeik ef ég var svöng. Og mér þótti þetta alltaf gott, svona endurstillti núllpunkt eftir helgina.<br />
<br />
Ég ákvað reyndar að núna ætla ég að taka frekar það sem kallast 16/8. Ég fasta í 16 tíma og borða í 8. Það þýðir ekki hlaðborð í átta tíma reyndar, frekar bara að ég sleppi einni máltíð. Ég borða fyrstu máltíð klukkan 12, og svo smá snarl um 3leytið og svo kvöldmat fyrir klukkan 8. Svo ekkert fyrr en á hádegi næsta dag. Svona er ég búin að gera i viku, léttast um 2 kíló og mér líður rosalega vel.<br />
<br />
Ég fæ mér það sem mig langar í , ekkert er "bannað" en ég reyni samt að viðhalda nokkri skynsemi. Ég finn það líka að eftir 16 tíma föstu þá biður líkaminn um alvöru næringu, vill fá prótein og fitu en ekkert pain au chocolat. Ég held því að maður beinist náttúruleg að réttri ákvörðun.<br />
<br />
Svona eins og ég valdi réttu leiðina í dag.murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-29691008882400005002017-07-11T20:02:00.000+01:002017-07-12T20:45:38.424+01:00Af ákvörðun<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-_b8nAtpukk4/WWUcWtbHHsI/AAAAAAAAJmM/LfZRbmxrbiEpS8PJEDfnaTKsTkvH754SACKgBGAs/s1600/20170709_134257.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="179" src="https://3.bp.blogspot.com/-_b8nAtpukk4/WWUcWtbHHsI/AAAAAAAAJmM/LfZRbmxrbiEpS8PJEDfnaTKsTkvH754SACKgBGAs/s320/20170709_134257.jpg" width="320"></a></div>
Við hjónakornin fögnuðum 12 ára hjónabandi núna á sunnudaginn með góðum göngutúr um Idwal vatn í Snowdonia þjóðgarðinum. Við höfum nokkrar síðustu vikur unnið markvisst að því að ganga úti í náttúrunni og bætum við í vegalengd og/eða klifur við hverja göngu. Við skemmtum okkur konunglega við þetta og í hvert sinn sem við förum út bætum við í drauminn um nokkurra daga langa göngu.<br>
<br>
Mitt eina vandamál er hversu þung ég er núna. Hnén eru bara ekki að höndla þetta alveg. Og ég verð að gera eitthvað í því ef ég ætla að halda áfram að njóta útivistarinnar og bæta í vegalengdir.<br>
<br>
Og á sama tíma þarf ég að sætta innri orðræðuna sem svona hálf bannar allar hugsanir um "átök". Ég þarf svona hálfvegis að réttlæta fyrir sjálfri mér að það sé í lagi að taka á mataræðinu og á sama tíma halda áfram að elska mig einsog ég er. Að þetta tvennt sé ekki mutually exclusive. Að það að hugsa betur um mataræðið sé einmitt sjálfsást. Að það þýði ekki að ég sé að segja sjálfri mér að ég sé ljót, löt og leiðinleg manneskja.<div><br></div><div>Málið er að það fer bara eiginlega alltaf út í vitleysu hjá mér, endar í einhverskonar keppni við sjálfa mig um að sýna mér og umheiminum að ég sé ekki viljastyrkslaus aumingi, að ég sé einhvers virði, að ég sé jafn góð og dugleg og allt mjóa fólkið. Og áður en ég veit af er ég komin út í höft og boð og bönn sem síðan bresta og ég enda útmökuð í súkkulaði sem gerir sjálfshatrið ekkert sætara. </div><div><br></div><div>Ég held að það sé rétt hjá einkaþjálfaranum sem lenti upp á kant við líkamsvirðingarfrömuðinn um daginn; allt feitt fólk vill vera mjótt. Ekki eitt einasta okkar myndi segja nei takk ef í boði væri að vakna mjór á morgun. Sum okkar myndu meira segja skipta alheimsfriði út fyrir það ef enginn kæmist að því. Þar sem einkaþjálfarinn hinsvegar hefur rangt fyrir sér er þegar hann vill meina að við hlussurnar bara vinnum ekki nógu hörðum höndum að markmiðinu. Við gefumst allt of auðveldlega upp. Við höfum engan viljastyrk. Og í hljóði segir hann að við séum aumingjar. </div><div><br></div><div>Þar tapar hann rökstuðningnum. Ég hef unnið staðfastlega að þessu núna í 33 ár, og af einstökum einsettum einbeittum vilja í átta ár. Og ég hef enn ekki komist nálægt neinu markmiði. Ég hef ekki eytt jafnmiklum tíma, orku, peningum, sál, blóði og tárum í nokkurn skapaðan hlut og ég hef lagt í að verða mjó. Og ég er ennþá feit. </div><div><br></div><div>Og þetta er það sem einkaþjálfarinn skilur ekki; fyrir þau okkar sem höfum lagt allt okkar í verkefnið en erum enn feit er svo komið að það er betra að hætta að eyða frekari tíma í draum sem rætist ekki, hversu mikla vinnu við leggjum í hann, og reyna frekar að eyða orkunni í annað. Og það er síðan hitt sem einkaþjálfarinn skilur ekki og það er að þegar við segjumst ætla að "gefast upp" þýðir það ekki að við ætlum héðan í frá að liggja í kleinuhringjabaði. Það þýðir að við ætlum að einbeita okkur að því að ná öðrum markmiðum en tilviljunarkenndri tölu á vigtinni. </div><div><br></div><div>Auðvitað er til feitt fólk sem grennist og heldur spikinu af sér, auðvitað er þetta hægt. En staðreyndin er sú að um 97% þeirra sem reyna mistekst. Af einhverjum ástæðum gengur það svo illa hjá þetta mörgum að einkaþjálfarinn og milljón manns sem vinna í heilsubransanum hefur lifibrauð sitt af því að selja drauminn um að hamingja fylgi því að vera mjór til milljónanna sem eru feitir aumingjar. </div><div><br></div><div>Ég verð pirruð yfir hringsólinu sko. Málið er að við eigum öll að hafa rétt til að vera og gera eins og okkur sjálfum sýnist. Ég verð trítilóð þegar drengstauli sem veit ekkert nema að það er gott að vera tanaður í drasl og músklaður og að það er vont að vera feitur og var ekki einu sinni glampi í augunum á pabba sínum þegar ég var sett í mínu fyrstu megrun, segir mér að ég sé ekki að vinna nógu hörðum höndum. En á sama tíma veit ég að mér líður ekki vel í líkamanum núna. Hnén þola ekki gönguna. </div><div><br></div><div>Það er á þessum forsendum sem ég er núna að vinna að betri hnjám. Ekki til að verða mjó, ekki til að byrja aftur að hatast við hlussuna í mér, ekki til að þóknast samfélagi (og einkaþjálfurum) sem segja að feitir séu annars flokks þjóðfélagsþegnar. Heldur vegna þess að við höfum öll rétt til að gera það sem lætur okkur líða sem best. </div><div><br></div><div>Á göngunni á sunnudaginn ákváðum við hjónin því að leggja smá meiri vinnu í að laga á mér hnén, úthaldið hjá honu og verða betri göngugarpar en við erum núna. Næstu mánuðina ætla ég því að skrásetja hérna það sem við stússumst og hvernig gengur.</div><div><br></div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-58996355625627194202017-07-01T10:25:00.001+01:002017-07-01T10:25:30.863+01:00Af bleyðuÞað er eitthvað sérlega fullnægjandi að fara í hring. Það skilar meiru í sálina að fara hringinn frekar en að fara fram og tilbaka. Það er bara þannig. Þetta að finna hringleiðir situr orðið algerlega í sálinni minni, og þá sérílagi vegna þess að ég bara get ekki fundið hring. Allar hringleiðir sem ég hef farið hef ég fylgt öðrum. Þegar ég er ein út að hjóla enda ég alltaf á að verða hrædd og þræða sömu leið tilbaka.<br />
<br />
Ég er núna búin að leggja í hann í nokkra laugardagsmorgna í röð, harðákveðin í að finna hringleið frá Rhosllannerchrugog að Minera og aftur til Rhos í hring. Ég veit að þetta er hægt, ég hef séð og skoðað hundrað kort á MapMyRide og Strava, gúgglað þetta til helvítis sjálf, og dánlódað og skrifað hjá mér leiðina.<br />
<br />
Það var ekkert öðruvísi í morgun. Hér er búið að vera rok og rigning í rúma viku en virkaði aðeins hægar um sig í morgun. Fullkomið hjólaveður. Ég skoðaði kortið enn einu sinni og lagði svo í hann. Málið er að ef ég fer upp Rhos fjall og beygi svo til hægri á ég lógískt að enda í Minera hvaðan ég svo beygi aftur til hægri og enda þá aftur í Rhos. Þetta er augljós mál. Færi ég til vinstri enda ég í Pen Y Cae. Ég veit það, hef prófað það. Og það er reyndar hringleið en of stutt.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GP_1orlGW8M/WVdkfoUmKgI/AAAAAAAAJfU/k7X091Vl8WIN3L7fKmPe4DO_cDaLXikXwCKgBGAs/s1600/20170701_084216.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://1.bp.blogspot.com/-GP_1orlGW8M/WVdkfoUmKgI/AAAAAAAAJfU/k7X091Vl8WIN3L7fKmPe4DO_cDaLXikXwCKgBGAs/s320/20170701_084216.jpg" width="320" /></a></div>
Uppleiðin er erfið, en ekki of erfið. Maður stendur á öndinni þegar á toppinn er komið en bara þannig að það er gefandi. Nett high five handa manni sjálfum og svo heldur maður áfram. Ég tuðaði í sjálfri mér að þetta væri einfalt, ef ég héldi alltaf í það sem væri lógísk leið hlyti ég að lokum komast á réttan stað. Vandamálið er að ég er svo áttavillt að það er ekkert lógískt við áttir að mínu mati. Ég heyrði einhvern tíman á einhverju vísinda podcasti sem ég hlusta á að rannsóknir hafa sýnt að fólk er fætt með mismunandi hæfileika til að finna áttir, þetta er genatískt. Og sömu rannsóknir sýndu að fólk af norrænum uppruna er með mælanlegri betri hæfileika til að átta sig á áttum en aðrir þjóðflokkar. Víkingar eru semsé náttúrulegir navigators. Þetta að vera áttavillt er þessvegna eins og tvöfalt feil hjá mér.<br />
<br />
Þegar ég var komin þangað sem ég hélt að væri toppur var um tvennt að velja, halda áfram upp slóða eða fylgja veginum í smá sveigju til hægri. Ég var einhvernvegin sannfærð um að slóðinn upp væri sá rétti. Hélt því áfram alla leið, upp og upp og upp. Það endaði svo í að vegur breyttist í slóða, svo stíg og að lokum var ekkert eftir nema kindaslóði þakinn kindaskít. Ég snéri því við. Var samt nokkuð ánægð, þetta var jú hreyfing. Valdi að fara til hægri og fannst eins og hér væri eitthvað að gerast. Hjólaði heillengi þarna uppi á fjallinu, sá fugla og íkorna og kindur. Endalausar kindur. Eftir þónokkuð var ég farin að efast um allt í lífinu. Eins gaman og það var að hjóla þarna um í náttúrunni var ég bara ekki viss um hvert ég væri að fara. Þegar ég svo sá að það var ekkert nema svakaleg brekka niður á við sem ég sá ekki hvar endaði stoppaði ég. Hugsaði mig um í smástund og vissi að ef ég færi niður myndi ég ekki komast aftur upp, hún var það brött. Kannski væri hringurinn sem ég leita svo stíft að við brekkurætur en ég þorði ekki. Kannski ef ég væri ekki ein myndi ég vera hugrakkari að prófa, kannski er þetta myndlíking fyrir allt mitt líf. Ég stend á toppnum og þarf að treysta í blindni að það sé rétt að láta sig bara gossa en ég þori ekki að sleppa. Þori ekki láta af öllum gömlum vönum.<br />
<br />
Ég snéri við. Ég var búin að hjóla í tæpa tvo tíma og upp á við mest megnis af þeim tíma þannig að hvað hreyfingu varðaði var ég búin að fá gott út úr túrnum. Ég var samt smávegis svekkt út í sjálfa mig fyrir að þora ekki. Ég afsakaði mig með að við þurfum að stússast í dag þannig að ég þurfti að komast heim. Kannski um næstu helgi að ég ákveði bara að taka daginn í að villast, vera hugrökk og sjá hvað gerist. Í alvörunni, það er ekki eins og ég endi í Skotlandi. Og það er ekki eins og það væri svo slæmt mál hvort eð er.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-sD5M_lkEdJg/WVdpa93RN2I/AAAAAAAAJfk/mcz5LKwOAqsrdbGDzOc9R53ncCSdGH3aQCKgBGAs/s1600/20170701_084340.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-sD5M_lkEdJg/WVdpa93RN2I/AAAAAAAAJfk/mcz5LKwOAqsrdbGDzOc9R53ncCSdGH3aQCKgBGAs/s320/20170701_084340.jpg" width="180" /></a></div>
<br />murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-50805187562739900962017-06-25T19:46:00.001+01:002017-06-25T19:46:09.002+01:00Af tungumáliÉg hlustaði á mjög áhugavert podcast í morgun þar sem kona sem hafði fengið heilablóðfall sagði sögu sína. 27 ára gömul í miðju karókí hrynur hún bara niður með brostinn gúlp í heilanum. Þetta hafði þau áhrif að hún missti tungumálið. Eftir stóðu um það bil 40 orð sem tengdust ekki og hjálpuðu lítið. Ég hugsaði með mér þar sem hún er að lýsa þessu hversu hræðilegt þetta hlyti að hafa verið og hversu auðveldara allt hlyti að vera núna þegar hún hefur fengið tungumálið aftur. En þvert á móti sagði konan, við að missa tungumálið missti hún líka áráttuna að skilgreina og ræða allt til dauða. Atburðir og annað voru bara núna, án þess að hún finndi fyrir þörf til að skilgreina. Þessu fylgdi gífurleg frelsistilfinning sagði hún og er það sem hún mest saknar nú þegar hún hefur aftur fengið tungumálið.<br />
<br />
Mér þótti þetta stórmerkilegt. Hvað ef ég er bara að pæla of mikið? Í stað þess að velta öllu fyrir mér ætti ég bara að taka hverjum degi sem nýju ævintýri og leyfa því sem gerist bara að gerast án þess að hugsa allt til helvítis.<br />
<br />
Þetta er náttúrlega undirstaðan að "mindfulness", þetta að þegar hugsun ber að (td ég er svo ógeðslega feit, oj hvað ég er ógeðsleg) þá í stað þess að verða reið út í sjálfa sig fyrir að hugsa svona eða leyfa hugsuninni að taka bólfestu á maður að skoða hugsunina utan frá. Segja við sjálfa sig, nei en skrýtin hugsun. Hvaðan ætli hún komi? Ekki dæma sjálfa sig fyrir að hugsa svona bara taka eftir og halda svo áfram án þess að láta hafa áhrif á sig. Að gera það er að sjálfsögðu auðveldara ef maður hefur engin orð til að finna fyrir neinu af þessu.<br />
<br />
Allavega, þetta, ásamt auknum hjólreiðum, er verkefni vikunnar. Að skoða hugsanir utan frá þegar þær koma og forðast að dæma sjálfa mig sem lúser.murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-42841373581430062682017-06-17T11:05:00.001+01:002017-06-17T11:05:17.223+01:00Af fjallahjóliÉg fór út að hjóla. Heilinn spann og spann á fullu, spik og hreyfing og framtíðin og fortíðin, allt blandaðist þetta sman í gargandi læti í höfðinu og ég bara varð að komast út. Það var grenjandi rigning þannig að ég hugsað með mér að nettur hringur um hverfið myndi duga. Þegar út var komið breyttist hugmyndin fljótlega. Þrátt fyrir rigninguna var rúmlega 20 stiga hiti og þegar maður er orðinn blautur hvort eð er má allt eins halda áfram. Ég hjólaði í gegnum Llwyn Einion og beygði svo í alveg nýja átt. Kannski að ég myndi loksins finna þessa hringleið sem ég er alltaf að leita að? Innan við 10 mínutna hjólatúr var ég allt í einu komin í Plas Power, skógi vaxinnn almenningsgarð sem eihvernvegin hefur alveg farið framhjá mér. Og þvílíkt sem þetta var skemmtilegt. Upp og niður brekkur, þjótandi í kringum tré, hoppandi yfir rætur og í gegnum lækjarsprænur. Svona mini fjallahjólarússibanareið. <div>Ég var þakin drullu og rennandi blaut þegar heim var komið en það stóð líka ekkert eftir af hringsólandi hugsunum um spik. Ég var bara hamingjusöm. Og fullvissan um tilganginn fæddist fullmótuð. Það má vera að ég verði aldrei mjó. Fair enough. En ég ætla aldrei að gefa upp tilraunir til að verða fitt. Ekki þegar það að einfaldlega fara út og hjóla í smástund veitir mér ekki bara sálarró heldur vellíðan líka. </div><div>Ég er síðan búin að fara í ræktina nokkrum sinnum í þessari viku ásamt göngu og hjólatúrum svona inn á milli. Og það er engin spurning um að mér líður betur. Auðvitað er þetta vinna og ég þarf stanslaust að minna mig á að hætta að kvabba um spik, upphátt og í hljóði. Vonandi verður það auðveldara með tíð og tíma. Héðan í frá snýst þetta allt um að vera fitt. Fuck skinny; I'm awesome! </div><div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-TGHJsvGBOiw/WUT-3L-ZUQI/AAAAAAAAJWI/Wzhnr57GwNUOzbHi3QG_vi4dUqAFZqCywCHMYCw/s640/blogger-image--1095243444.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://lh3.googleusercontent.com/-TGHJsvGBOiw/WUT-3L-ZUQI/AAAAAAAAJWI/Wzhnr57GwNUOzbHi3QG_vi4dUqAFZqCywCHMYCw/s640/blogger-image--1095243444.jpg"></a></div><br></div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-50321632281695980792017-06-02T11:32:00.002+01:002017-06-02T11:32:47.878+01:00Af spiki. Alltaf af spiki. Mér finnst "on this day" fítusinn á Facebook alveg frábær. Hér áður fyrr þurfti ég að skrolla í gegnum bloggið mitt til að minna mig á hvar ég var stödd á hinum og þessum tímabilum en nú smellir fésið þessu bara í fésið á manni daglega: "Sko! Þú varst að hlaupa í 10 km keppnishlaupum fyrir fimm árum!" Þú borðaðir engan sykur í tvo mánuði fyrir fjórum árum! Þú varst svo fitt og flott og sjáðu þig núna!!!" Eða þannig. Ég bjó kannski þetta síðasta til.<br />
<br />
Ég er voðalega feit núna. Ég veit að það er allt afstætt, ég gæti farið enn lengra til baka á facebook og séð að ég var einhverntíman miklu feitari en ég er núna, en samt. Þessir gömlu hlaupastatusar eru alveg að fara með mig.<br />
<br />
Þrátt fyrir allskonar tilraunir til að láta mér líða betur hefur lítið gengið í þá áttina. Þetta jafnvægi sem ég leita svo að er víðs fjarri núna. Þetta er tímabilið sem ég leita og leita að einhverju nýju, einhverju sem ég hef ekki reynt áður í svona örvæntingafullri afneitun á því sem ég veit að ég þarf að gera.<br />
<br />
Undanfarið er ég aftur búin að reyna við Fat Acceptance. Það hringsólar nefnilega stanslaust í hausnum á mér hvað ef þetta er bara it? Hvað ef ég verð aldrei grönn? Ætla ég þá i alvörunni að eyða einni sekúndu lengur í að hafa áhyggjur af þessu? Hvað ef það er málið og ég verð alltaf feit. Er í alvörunni bara ekki betra þá að eyða tímanum í eitthvað annað? Það að vera feit svona per se veldur mér ekki áhyggjum, ég held að ég geti dílað við það nú þegar ég er orðin þetta gömul. Ég á aldrei eftir að upplifa að vera ung og grönn hvort eð er. En ég get ekki dílað við fylgifiskana við fituna. Þetta hvað það er óþægilegt nú þegar það er farið að vera heitt úti. Að vera sveitt á milli laga. Grindarbotnsvöðvarnir farnir að gefa sig aftur með tilheyrandi óþægindum. Hnén í stanslausum sársauka.<br />
<br />
Það er ýmislegt sem angrar mig við það sem ég hef lesið mér til um fat acceptance. Ég er 100% með í að allir hafa tilverurétt, að það að dæma fólk eftir útliti sé ekki bara rangt og óréttlátt heldur sýnir það lélegt innræti þess sem dæmir. Ég er líka 100% með á rökfærslunni sem segir að það að vera feitur sé ekki merki um karakterbrest. Að við séum öll gölluð. Ég er 100% með að feitar konur hætti að fela sig, að þær finni sinn stað í heiminum og biðjist ekki afsökunar á að það sé aðeins stærri staður.<br />
<br />
Hitt er svo sem ég gúddera ekki. Ég meika ekki að flestar sem skrifa um fat acceptance tala um að þetta sé ekki þeim að kenna. Hormónar, hæg brennsla, genatík, skiptir ekki máli, engin segir að jú, þetta eru hitaeiningar inn, hitaeiningar út og ég borða einfaldlega of mikið. Ég vil að fólk taki ábyrgð á því. Ég er ekki að segja að það þýði að það að grennast sé eins einfalt og að borða minna, hreyfa sig meira. Ef svo væri þá værum við ekki feit. En ég vil að fólk viðurkenni að það skilji hvernig þetta virkar. Það skiptir þannig séð ekki máli, það að ég viðurkenni að ég sé feit vegna þess að ég borða of mikið. Það gerir ekki að verkum að ég grennist. En ég get heldur ekki hlustað á feita heimta að við séum elskuð eins og við erum og að við höfum rétt til að elska okkur eins og við erum án þess að taka ábyrgð á því hvernig við erum.<br />
<br />
Það skiptir samt þannig séð ekki máli, bottom line er að það er nánast útilokað að grennast, skiptir þá í alvörunni máli að ég viðurkenni að það sé vegna þess að ég borða of mikið? Kannski er það vandamálið mitt? Ef ég væri sannfærð um að ég væri með arfgeng fitugen sem ég gæti ekki breytt væri ég betur í stakk búin til að gefa þessa endalausu baráttu upp á bátinn og gæti bara yppt öxlum og sagt ég er feit, ég er falleg, deal with it!<br />
<br />
Kannski er ég bara öfundsjúk. Út í þessar konur sem eru hættar þessu stríði. Tilhugsunin um að líða svona í 40 ár í viðbót er satt best að segja ekki neitt til að hlakka til. Eins og Geneen Roth segir; "Helviti er að óska þess að vera einhverstaðar annarstaðar."<br />
<br />
Ég á ekki í neinum erfiðleikum með sjálfsástina. Ég horfi í spegil og mér finnst ég bara sæt. Ég get meira að segja horft á líkama minn og verið ánægð. En ég get ekki komist yfir óþægindin. Ég get ekki gúdderað ónýt hné. Og þar stoppar fat acceptance fyrir mig. Ég skil ekki hvernig fat acceptance konur lifa með óþægindunum. Og sérstaklega ekki núna þegar ég veit hvað mér líður mikið betur þegar ég er léttari. Ég finn ekkert um það í fat acceptance skrifum. Ekkert sem segir mér hvernig maður lærir að elska nuddsár á lærum, undirbrjóstasvita og þvagleka.<br />
<br />
Það er engin spurning um að það er betra að vera með heilbrigða sjálfsmynd og ég er alveg sannfærð um að það hrjáir mig ekki neitt. Þessvegna skil ég ekki hversvegna ég á svona erfitt með að hætta að ströggla við þetta og byrja bara að einbeita mér að einhverju sem skiptir í alvörunni máli í lífinu. Er ég bara að segjast vera með góða sjálfsmynd en í raun og veru eru fegurðarstaðlar nútímans svo fastir í mér að ég get ekki gefið þennan hundrað ára gamla draum um að vera mjó upp á bátinn. <br />
<br />
Kannski að ég fari bara út að hjóla.murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-47864163808196774122017-05-21T16:12:00.001+01:002017-05-21T16:12:25.419+01:00Af pastaÞað verður að segjast að ég var hálffegin þegar dagur 30 var liðin. Sumar spurningarnar voru erfiðar og vöktu upp allskonar hugsanir sem ég bara hreinlega nenni ekki að díla við eða pæla of mikið í. Núna samt þegar nokkrir dagar eru liðnir og ég búin að hafa tíma til að melta hugsanir held ég að það sem upp úr standi sé þessi hugmynd að ég sé ekki nógu þakklát. Og ég á ekki við að ég sé ókurteis og segi ekki takk (þó það sé reyndar rétt líka) heldur að ég stoppa ekki við og nýt þess sem ég hef í mómentinu. Þetta er dálítið ný uppgötvun og ég þarf að hugsa þetta út og spökulera meira í því hvað þetta þýðir og sérstaklega hvað þetta þetta þýðir í samhengi við spikið. Þetta er þessi hugmynd að njóta þess sem er hér núna, frekar en að gera eins og ég á mikið til, að rjúka út í næsta og næsta og næsta, alltaf að leita að einhverju meira og betra.<br />
<br />
Þetta kom til mín sem hugmynd í gær þegar ég var sveitt í eldhúsinu að hnoða pastadeig. Ég finn hvergi betur fyrir hvað það er gott að vera í mómentinu eins og þegar ég vinn að verkefni í eldhúsinu. Það nýjasta er pastavélin mín. Mig er búið að langa í svoleiðis í tvö eða þrjú ár núna. Sá svo á tilboði um daginn og lét slag standa. Er að fikra mig áfram með deig og aðferð en ég verð að segja að það er fátt sem færir mér heim þessa tilfinningu um að í fyrsta lagi að vinna fyrir matnum sem ég borða og svo það hvað það er mikilvægt að finna fyrir andartakinu, og það að búa til pasta.<br />
<br />
Deigið er hart og óþjált og það tekur heilmikla vöðvavinnu að klambra því saman í höndunum. En þegar það er svo loksins orðið að mjúkum, gulum bolta gleymist harðræðið. Svo er svo ofboðslega gaman að renna því í gegnum vélina og búa til mismunandi form. Ég er búin að prófa ravíólí og svo það sem ég gerði í gær og fékk mig til að hugsa um þakklætið í andartakinu; lasagna.<br />
<br />
Skal ég segja að þetta var besta lasagna sem ég hefi nokkurri sinni borðað? Já ég ætla að halda því fram. Takk fyrir mig.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-fRfkH3Wz7_o/WSGt26b4GoI/AAAAAAAAJNw/FrlisVuZsngrTiSC8CzNL_emKV8FtpasgCKgB/s1600/20170520_174531.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-fRfkH3Wz7_o/WSGt26b4GoI/AAAAAAAAJNw/FrlisVuZsngrTiSC8CzNL_emKV8FtpasgCKgB/s320/20170520_174531.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-99nRcvLagUg/WSGt21bGLTI/AAAAAAAAJNw/1L4Yd_D6qyk9lsBO0Keml5OJySwbDdsAwCKgB/s1600/20170520_174551.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://1.bp.blogspot.com/-99nRcvLagUg/WSGt21bGLTI/AAAAAAAAJNw/1L4Yd_D6qyk9lsBO0Keml5OJySwbDdsAwCKgB/s320/20170520_174551.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-66ghwDntNfU/WSGt2xdFQhI/AAAAAAAAJNw/N56kAYkitGci-BJxtK2yyDNP63dc9fUQQCKgB/s1600/20170520_181313.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://3.bp.blogspot.com/-66ghwDntNfU/WSGt2xdFQhI/AAAAAAAAJNw/N56kAYkitGci-BJxtK2yyDNP63dc9fUQQCKgB/s320/20170520_181313.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-V3QC5YdVdR0/WSGt24gjyaI/AAAAAAAAJNw/ZEWQpQqMQv4CmU4cRp5VN7T-j3vv_tFPgCKgB/s1600/20170520_181324.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://3.bp.blogspot.com/-V3QC5YdVdR0/WSGt24gjyaI/AAAAAAAAJNw/ZEWQpQqMQv4CmU4cRp5VN7T-j3vv_tFPgCKgB/s320/20170520_181324.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-O9IR7Cvq2Nw/WSGt2-0EKiI/AAAAAAAAJNw/UxlxR_r4ooQfERW8MzdoJVv5sRSPBIC5ACKgB/s1600/20170520_185459.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://4.bp.blogspot.com/-O9IR7Cvq2Nw/WSGt2-0EKiI/AAAAAAAAJNw/UxlxR_r4ooQfERW8MzdoJVv5sRSPBIC5ACKgB/s320/20170520_185459.jpg" width="320" /></a></div>
<br />murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-42786227787370290752017-05-17T20:55:00.001+01:002017-05-17T20:55:24.695+01:00Dagbók í 30 daga -30Mér tókst það! Hugleiðing daglega í mánuð. Ég þarf eiginlega að lesa yfir heila klabbið í góðu tómi og athuga hvort ég geti komist að niðurstöðu. Aðallega hefur þetta gert mig káta og jákvæða um framtíðina. Hvað geri ég næst!? murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-54696353281446193782017-05-16T19:57:00.001+01:002017-05-16T19:57:38.212+01:00Dagbók í 30 daga - 2929 dagar. Ég er næstum búin með áskorunina, ég er búin að standa við loforð. Ég ákvað að gera þetta og það hefur staðist. Það er eiginlega bara heilmikið afrek akkúrat núna og ég hef í hyggju að halda uppi. Ekki að skrifa á hverjum degi en ég er algerlega aftur komin inn á það að skrifin hjálpa mér. Heilmikið.<br />
<br />
Allavega. Í dag er ég spurð að því hvað ég myndi vilja heyra frá öðrum. Hvaða orð þætti mér best að heyra.<br />
<br />
Kannski væri gott að heyra einhvern segja að "It's not over until the end. So if this isn't the end it's not over." Kannski væri næs ef einhver myndi segja mér að það sé bara allt í lagi með mig. Engin skilyrði, ekkert af né á, bara að ég sé fín eins og ég er. Kannski væri gott ef það gæfi mér einhver góð ráð, ráð sem ég gæti tekið heilshugar og fylgt eftir. Svo væri gott að heyra: komdu út að leika!<br />
<br />
Svo væri líka voða gott að heyra: hér eru milljón pund handa þér.<br />
<br />
murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-13137283507367915402017-05-15T20:05:00.002+01:002017-05-15T20:06:09.944+01:00Dagbók í 30 daga - 28Hvað hefur farið vel?<br />
<br />
Já, það hefur einmitt heilmikið farið vel. Ég er hér enn, ekki aftur orðin 140 kíló, hreyfi mig heilmikið (og mikið meira en ég gerði áður), spái enn og spökulera og er enn viss um að einn daginn fatti ég þetta og geti deilt svarinu með öllum hinum sem eru að spyrja þessara sömu spurninga. Hugsa með sér hvað það verður skemmtilegt!<br />
<br />
En aðallega finnst mér velgengni hafa falist í að ég er hér enn.murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-90082558550406393732017-05-14T19:40:00.003+01:002017-05-14T19:40:58.849+01:00Dagbók í 30 daga - 27Hvað vildirðu hafa gert öðruvísi og hverju hefði það breytt?<div>
<br /></div>
<div>
Mér finnst þetta bæði hræðileg og óréttlát spurning. Hún vekur upp það eina sem ég hef reynt að bæla niður með valdi og offorsa núna í nokkur ár. Þegar ég leyfi mér að hugsa til þess að ég hef leyft sjálfri mér að fitna aftur verð ég nefnilega máttlaus af reiði og sorg. Ég leyfi mér þessvegna mjög sjaldan að velta mér upp úr þvi. Einstaka sinnum sem ég dreg upp myndir frá 2012 þegar ég var tæp 90 kíló og geðveikislega fitt, og rosalega hamingjsöm. Og þegar ég leyfi sjálfri mér að fara þangað lyppast ég niður af reiði út í sjálfa mig fyrir að hafa leyft spikinu að laumast aftur að mér. Og ég spyr sjálfa mig hvað hefði ég getað gert öðruvísi, hvað gerði ég ekki nógu vel til að koma heilsusamlega lífstílnum það vel í rútínu að ég gæti bara haldið vigtinn við? Hvað meinsemd inni í mér lagaði ég ekki nógu vel til að geta hætt að misnota súkkulaði?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Og ég verð bara reið og pirruð og fæ engin svör. Ef ég fokkings vissi hvað ég myndi gera öðruvísi væri ég ekki feit núna andskotakornið! Það er ekki eins og ég hafi ekki gert þetta áður. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ég veit það ekki. Ég veit ekki hvað ég hefði gert öðruvisi.</div>
murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-31085155204289316552017-05-13T17:17:00.001+01:002017-05-13T17:17:10.155+01:00Dagbók í 30 daga - 26Hvaða þrjá hluti er ég þakklátust fyrir? <div><br></div><div>Auðvelt. Bjartsýnina. Ekkert hefur gert mér betra en þessi ódrepandi bjartsýni mín. Það er eiginlega alveg sama á hverju gengur ég get alltaf leitað inn í mig, fundið ylinn frá bjartsýnisröndinni minni, og strunsað svo áfram hress og kát. </div><div><br></div><div>Fjölskylduna. Mamma mín og pabbi eru engum lík og ég verð klökk þegar ég hugsa um allt það sem ég hef lært af þeim, um hvað það er að vera góð manneskja. Og í stuði. Þau komu líka af einstöku fólki sjálf og ég var nógu lukkuleg að fá að alast upp með allar ömmur og afa í kringum mig til fullorðinsaldurs. </div><div><br></div><div>Hreystina. Ég er hrikalega feit akkúrat núna. En ég fer samt með nýju vinunum mínum í vinnunni í 50 km hjólatúr eins og ekkert sé. Ég er aldrei veik og þrátt fyrir hné og bak er ég hraust og vel byggð. Gæti ekki beðið um meira. </div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-78715432122177499002017-05-12T15:39:00.001+01:002017-05-12T15:39:44.619+01:00Dagbók í 30 daga - 25Á degi 25 get ég litið tilbaka og séð mynstrið í því hvernig ég misnota mat.<div><br></div><div>Eða get ég það? Ég er alls ekki viss um, hversu rólegri ég verð við að skrifa niður hvernig mér líður, að ég skilji betur hverevegna ég geri það sem ég geri. </div><div><br></div><div>Ég veit fyrir 100% víst að ég borða til að dreifa huganum og að ég þarf að finna mér allskonar áhugaverð verkefni til að fylla gleði í sálina. Áhugamál sem ég svo má fá leið á og gefa upp á bátinn án þess að fá samviskubit. Ég þarf líka að læra aðeins betur að díla við stress. </div><div><br></div><div>Ég nota spikið líka mjög mikið sem hentuga afsökun fyrir að þurfa ekki að gera mitt besta. Til að gefast upp. </div><div><br></div><div>Skrifin veita mér jafnvægi og þau hjálpa til að greina á milli þess sem er mikilvægt og þess sem litlu máli skiptir. Ég fatta líka oft upp á hinu og þessu í gegnum skriftin sem veitir mér ofboðslega gleði. </div><div><br></div><div>Mikilvægasta lexían er að nýr dagur er nýr dagur og að hver nýr dagur þarf ekki að vera merktur af mistökum gærdagsins. </div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-56621077165366926252017-05-11T20:13:00.001+01:002017-05-11T20:13:47.572+01:00Dagbók í 30 daga - 24Hvað þýðir það að vera "nógu góð"?<br />
<br />
Ég er rosalega hissa á hversu mikið það hefur gert fyrir mig að taka þátt í þessari áskorun, að skrifa smávegis á hverjum degi. Ég fattaði á degi tuttugu að ég hafði náð tuttugu dögum þrátt fyrir að kvarta og kveina yfir því og það var svona smávegis vendipunktur fyrir mig. Ef ég man rétt þá tekur það tuttuguogeinn daga að koma nýjum sið á fót. Og þegar ég var komin upp í tuttugu er hugsunin orðin að maður getur nú allt eins klárað.<br />
<br />
Suma dagana (í gær til dæmis) er rétt svo hægt að telja daginn sem gild skrif. Ein setning sem er styttri en titillinn er vart gild færsla.<br />
<br />
Sem færir mig að spurningu dagsins, hvað þýðir að vera nógu góð. Suma daga er það að skrifa eina setningu, telja það að labba út á strætóstoppistöð sem hreyfingu dagsins, og að einfaldlega mæta í vinnuna. Suma daga er meira segja þetta meira en það sem maður hefur orku í að gera.<br />
<br />
Suma daga er það að vera nógu góð að skrifa pistil sem hreyfir við sál og vitund lesanda, hlaupa 10 km og lyfta 100 kg í réttstöðu, elda vegan kjöthleif og fá stöðuhækkun fyrir einstaklega vel unnin störf.<br />
<br />
Að vera nógu góð er ekki málamiðlun og það er ekki að láta af því að reyna að ná toppframmistöðu. Það er ekki að gefast upp og láta duga. Að vera nógu góð er að láta gossa allan sálfræðipakkann sem maður ber á bakinu og segja nei takk, veistu hvað ég er nógu góð. Það er að láta af öllum sögunum, reynslunum og upplifunum sem segja manni að maður sé ekki nógu góð. Og að taka hvern dag fersk og ný, tilbúin að skrifa nýja sögu.murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-73639852968003391022017-05-10T21:47:00.001+01:002017-05-10T21:47:51.510+01:00Dagbók í 30 daga - 23Hvaða ráð myndi eldri ég gefa núna mér? <div><br></div><div>Ekki hlusta á neitt sem þessi rugludallur segir! </div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-62827521680573018922017-05-09T22:03:00.001+01:002017-05-09T22:03:45.898+01:00Dagbók í 30 daga - 22Hvaða ráð myndi ég gefa ungri sjálfri mér?<div><br></div><div>Sjitt. </div><div><br></div><div>Vá, hvað þetta er erfitt. </div><div><br></div><div>Ekki fara í megrun, hvað sem þú gerir alls ekki fara í megrun. </div><div>Hreyfðu þig meira, af ánægju og af gleði. Hreyfðu þig meira. </div><div><br></div><div>Og ekki nota lélega brjóstahaldara.</div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-87947395836862020842017-05-08T19:46:00.003+01:002017-05-08T19:46:57.054+01:00Dagbók í 30 daga - 21Ég finn fyrir frið og ró þegar...<br />
<br />
Þessi setning fór eiginlega alveg með mig. Ég er búin að hugsa um þetta í allan dag og bara kemst alls ekki að niðurstöðu.<br />
<br />
Ég verð rosalega oft eirðarlaus og ég á mjög erfitt með að festa hugann lengi við eitthvað eitt. Þessvegna á ég engin sérstök áhugamál. Ég hef aldrei nógu lengi áhuga á einhverju einu til að geta náð einhverju fram. Það er líka oft sem ég ströggla við að finna mér eitthvað til dundurs. Ég bara festi hugann ekki við neitt og dagurinn fer bara í að leiðast án þess í raun að eitthvað komi út úr því og ég ráfa bara um í leit að einhverju að gera. Á sama tíma er ég líka rosalega löt og nenni ekki að gera neitt. Þetta er ástand sem skapar hvorki frið né ró.<br />
<br />
Þegar ég hugsa um þetta líður mér bara illa. Ég ætti auðvitað bara að vera að hreyfa mig, í hvert sinn sem mér dettur ekkert í hug að gera ætti ég bara að fara út að hjóla. Mig langar bara ekki alltaf að fara ein. Hjólreiðarnar veita því ekki frið og og ró.<br />
<br />
Matur veitir mér bara samviskubit. Meira að segja eins og núna þegar allir skápar eru fullir af hollustu og ég er með vikumatseðilinn tilbúinn og allt er á fúllsvíng hvað hollustu varðar, þá er ég eins og tóm inni í mér. Ég hugsa og plana og er rosalega "góð" en það bara fullnægir mér ekki.<br />
<br />
Ekki finn ég heldur fyrir friði og ró þegar ég er að borða eitthvað sem veitir meiri fyllingu, þá finn ég bara oftast fyrir samviskubiti, eða mig vantar meira.<br />
<br />
Ég held að það sem mér detti helst í hug er mómentið sem ég sest niður á laugardagsmorgni, þegar ég er búin að þrífa húsið, og fæ mér kaffibolla og les fréttir. Það er svona móment þar sem allt er eins og það á að vera í heiminum.<br />
<br />
Er það það sem er átt við? Er það lexían, að friður og ró er vandfundið? Eða á ég að reyna að setja frið og ró í fleiri stundir í deginum?murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-36384339446669765712017-05-07T10:35:00.000+01:002017-05-07T10:35:02.574+01:00Dagbók í 30 daga - 20Hripaðu niður allt sem veitir þér fölskvalausa gleði og hamingju.<br />
<br />
Ég ætla að taka út það sem er gefið; sonur minn og allt sem honum tengist. Hann þarf ekkert að taka fram.<br />
<br />
Allt annað sem veitir mér gleði er margvíslegt. Ég get talið up hluti. Allskonar hlutir veita mér gleði og hamingju, og ég verð bara að viðurkenna það. Sænski kertastjakinn minn, finnsku sápuflöskurnar, málverk, myndaramminn með myndunum af mér og Dave í Berlín, rauði anorakkurinn, fataskáparnir. Svo á ég sjóð af tilfinningum sem ég get seilst í og veita gleði. Gleði sem ég finn þegar ég horfi á stafla af fallegum handklæðum í nýskrúbbuðu baðherbergi. Gleðin sem ég finn þegar ég sest niður með kaffibolla á sólríkum sunnudagsmorgni og hlusta á gott podcast í ró og næði, gleðin þegar ég klára verkefni, þegar ég næ að spila lag á gítarinn, þegar ég hitti vini, þegar ég er í göngu með Dave. Allt þetta eru gleðistundir.<br />
<br />
En ekkert er betra en að fatta eitthvað nýtt. Og ég fattaði nýtt í morgun, Og er yfir mig æst og glöð og kát og spennt núna. Ég þjáist orðið af einhverju sem sálfræðin kallar "learned helplessness". Þetta er náttúrulega alþekkt fyrirbæri og eitthvað sem ég hefði alveg getað sagt mér sjálf. Learned helplessness er orð yfir það þegar maður gefst upp fyrir innri mónólógnum sem segir manni að allar fyrri tilraunir hafi mistekist og að það sé þýðingarlaust að halda áfram að reyna. Að maður eigi bara að reykja sígarettuna því maður fái hvort eð er krabbamein. Að maður eigi að borða sér til óbóta því maður verði hvort eð er alltaf feitur, að maður eigi ekkert að rembast við að læra stærðfræði því maður sé hvort eð er vitlaus. Og þegar maður rorrar svo um í spiki, með krabbamein og falleinkun í stærðfræði getur maður sagt; "Sko!, I told you so!"<br />
<br />
Learned helplessness er hinsvegar engan vegin fatalísk örlög sem eru óumflúin. Ég er fullfær um að breyta söguþræðinum og ég er nógu vel tjúnuð núna til að geta stoppað þetta hugsanaflæði þegar það kemur. Það er ekki nokkur möguleiki á að bjartsýna ég leyfi þessu að ganga lengra. Fairy fluff þetta hefur farið i fokk hjá mér aftur og aftur en það er ekkert sem segir að það þurfi að gerast núna.<br />
<br />
Hugsunarhátturinn. Það er það sem ég þarf að tækla. Ekki spikið.murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-64759562907697459402017-05-06T21:21:00.001+01:002017-05-06T21:21:13.178+01:00Dagbók í 30 daga - 19Hvernig fyrirgef ég? <div>Sjálfri mér? Fyrir að haga mér eins og hálfviti? Á ég fyrirgefninguna skilið? Hversu mörg tækifæri á ég að gefa sjálfri mér? </div><div>Spurning dagsins vekur bara upp fleiri spurningar.</div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-49451312550954710322017-05-05T20:04:00.001+01:002017-05-05T20:05:00.527+01:00Dagbók í 30 daga - 18Hvað gerir mig stressaða, reiða eða fyllir mig samviskubiti, og hvað geri ég við því? Og hvað fyllir mig hamingju? <div><br></div><div>Sem stendur kemur allt mitt stress frá vinnunni. Samviskubitið er svo allt hitt. Hreyfingarleysið, ofátið, drullan og draslið heima hjá mér, hversu lélegt foreldri ég er og enn verri vinur. Stressið og tímaleysið lætur mig svo éta meira til að róa mig niður, ég hef minni tíma til að sinna barni, heimili, hreyfingu og vinum. Og ég verð leið yfir því, borða meira til að róa mig niður og så videre ad nauseum. </div><div><br></div><div>Hamingja felst í vel unnu verkefni, í fallegum mat sem ég hef nostrað við, í tíma eytt í spil og spjall, í hreyfingu og gítarglamri. </div><div><br></div><div>Ég þarf að finna leiðina til að gera það sem skiptir máli og gefa ekki orku í það sem skiptir engu máli.</div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-7128304103532428332017-05-04T19:25:00.001+01:002017-05-04T19:25:24.670+01:00Dagbók í 30 daga - 17Litið yfir síðustu tvær vikur; hvaða lærdóm get ég dregið af skrifunum.<div><br></div><div>Ég fyllist aftur bara leiðindum þegar ég les yfir. Þetta er ekkert nýtt. Djöfull sem ég er leiðinleg.</div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3866772.post-91732972955839256732017-05-03T20:23:00.001+01:002017-05-03T20:23:00.152+01:00Dagbók í 30 daga - 16Hvað lærði ég um mat og líkama frá móður minni?<div><br></div><div>Aftur áhugaverð spurning, og enn gef ég mér ekki í alvörunni tíma til að grannskoða svo eitthvað gagn hafist af. Stuttlega samt þá er áhugavert að það sé spurning um mömmu. Eins og það sé gert ráð fyrir því að hegðan hvað mat og líkama varðar lærist frá móður. Og smávegis eins og það sé gert ráð fyrir að maður hafi lært einhverja ósiði frá móður. </div><div><br></div><div>Mamma sjálf segist hafa verið í megrun frá 1968, þá heyrði hún fyrst orðið kaloría. Ég skoða myndir af henni og sé ekki betur en að hún hafi alltaf verið alger bomba. Þvengmjó með risastór brjóst. Svona dálítið kannski eins og ég hefði átt að vera, hefði ég verið mjó. </div><div><br></div><div>Þó svo að ég muni ekki eftir að hafa heyrt hana banna mér eitthvað, eða segja mér að ég hafi núna borðað nóg þá hlýtur hún að hafa gert það. Og ég hlýt að hafa lært um hitaeiningar frá henni. Og það að hún hafi haft áhyggjur af línunum þó hún væri grönn og hraust hlýtur að hafa haft áhrif á mig. Ég fór jú, með henni í vikulegar mælingar í Línunni nokkuð áður en ég náði táningsaldri. </div><div><br></div><div>Auðvitað hlýtur það að hafa haft áhrif á mig. En hvort hún hefði getað gert eitthvað öðruvísi þannig að ég væri núna öðruvísi finnst mér ólíklegt. </div>murtahttp://www.blogger.com/profile/06246470711958355556noreply@blogger.com0