Við Láki sitjum hér með naríur til skiptanna og tannburstann í tóbaksklútum og bíðum bara eftir Airbus flugvél. Manchester - London - Keflavík - ÞORLÁKSHÖFN!! Láki er spenntur af því að hann á tíu pund og hann ætlar að kaupa sér múmíu mörgæs (don´t ask!), hann ætlar að knúsa ömmu og afa, hann ætlar í útilegu og hann ætlar að hitta Viktor. Ég get ekki beðið eftir að anda að mér íslensku lofti, eftir að knúsa mömmu og pabba, hitta fólkið mitt, fara í útilegu. Og svo auðvitað að fá mér bragðaref og lakkrís. Ég er búin að vera að æfa mig dálítið að undanförnu. Ég er búin að vega og meta valmöguleikana. Ég get farið í frí. Og étið mig í gegnum Suðurland. Og það væri örugglega bara fínt og ég efast ekki um að ég myndi byrja ótrauð aftur í lífstílnum þegar fríi lýkur. En ég er að undanförnu búin að vera gera æfingar sem lúta að því að ímynda sér útkomuna á ýmsum aðstæðum. Og með því að sjá fyrir sér útkomuna gerir maður sér frekar grein fyrir þeim hlutum sem maður hefur vald yfir sjálfur og hefur þar með sýn á að maður ræður sjálfur útkomunni. Það er til dæmis ekkert óhjákvæmilegt að fara til Ísland og þyngjast um fjögur kíló. Ég ræð sjálf hvort ég borða matinn sem þyngir mig um fjögur kíló eða hvort ég bara sleppi því. Ég ímynda mér því að ég fari til Íslands og ég fer í ræktina með Huldu, ég fer og syndi, ég fer í skokk með mömmu, ég fæ mér einn bragðaref og smá lakkrís, en hver gerir það svo sem ekki? Og ég fer aftur heim sátt við sjálfa mig. Og það kemur í ljós að ég verð algerlega við stjórnvölin, engar aðstæður sem eru úr mínu valdi. Þannig að ég held að það sé fríið sem ég ætla í. Frí þar sem ég held áfram að vera stolt af sjálfri mér fremur en að koma aftur heim umvafin haturs-sykurþokunni minni. Osló bíður í ofvæni. Eða Þolló.