Það flökti aðeins litla OCD hjartað mitt í morgun. Ég er stjóri í vikunni sem þýðir að ég get ekki haupið á morgnana. Eftir viku þar sem ég hef bara skekið skanka í léttum pilates voru vöðvar og sinar farnir að grátbiðja um smá átök. Ekki gat ég sleppt hlaupunum. Þannig að það var um ekkert annað að ræða en að skella sér í hlaupagallann eftir vinnu og rjúka út. Ég var svo sannfærð um að ég gæti ekki hlaupið eftir vinnu að ég nánast gafst upp áður en ég byrjaði. Svona er ég föst í rútinu og venjum að ég hef ákveðið að ég sé A-manneskja sem sé ófær um stórræði eftir klukkan fimm og á erfitt með að hugsa út fyrir þann ramma. En þegar ég kom heim í kvöld var enn glampandi sólskin úti, örlítil hressandi gola og úrvalsaðstæður fyrir hlaup. Ég fann að þráin til að hreyfa mig var þreytunni yfirsterkari og lagði þess vegna af stað. Þetta var bara gott. Það er ólíkt skemmtilegra að hlaupa í sólskini en í morgunmistrinu og svo það sem kom mér helst á óvart var hvað mér fannst gaman að hafa fólk í kringum mig. Ég byrjaði að keppa í huganum við bíla og fólk, heimtaði af sjálfri mér að ég færi fram úr þessum og hinum sem ég mætti, reyndi að spretta í takt við bíla. Tók einn ægilegan sprett þegar ég var rétt að komast heim og mætti gömlum kalli á sama tíma. Hægði á mér og hann æpti á mig; "You can´t stop now!" þannig að ég þorði ekki öðru en að spítta aftur í. Bara skemmtilegt. Og ég ætla að reyna að vera slakari héðan í frá, reyna að vera sveigjanlegri. Maður verður að prófa áður en maður dæmir.