Innri hlussan mín er lítið barn sem aldrei hefur fengið að þroskast og vaxa úr grasi. Ég ímynda mér þetta eins og að sjá móður segja við stelpuna sína að hún sé ógeðsleg þegar hún biður um súkkulaði. Að hún sé ógeðslegur aumingi sem eigi ekki súkkulaði skilið. Móðir sem segir að stelpan sé veiklunduð, að hún sé ekki eins og fólk er flest og að hún eigi að skammast sín og fela það sem hún gerir. Skammast sín fyrir veikleika, fyrir hvað hún stendur sig illa, hvað hún sé mikill lúser. Barn sem elst upp við þessar aðstæður hlýtur að eiga erfitt með að fóta sig í lífinu. Ég veit að ef ég vissi af móður sem kæmi svona fram við barnið sitt væri ég búin að hringja í yfirvöld. Það getur enginn þroskast og dafnað við svona aðstæður. Hvað í ósköpunum hefur þá gefið mér leyfi til að koma svona fram við hlussuna inni í mér? Ekki nema von að greyið sé hnípin og hvekkt og ekki nema von að hún fái uppreisnarköst öðru hvoru á milli þess sem hún getur ekki andað af ótta við refsingarnar og af samviskubiti.

Það er eiginlega nóg komið núna. Það er ekki nóg að ég komi fram við mitt æðra sjálf af kærleika, visku og mildi. Mín innri hlussa þarf ástúð, stuðning og leiðbeinslu. Hún þarf að læra og skilja- hún þarf að fá að vaxa úr grasi til að geta tekið ákvarðanir sem eru fullar af visku og reynslu. Ákvarðanir sem fullorðin manneskja myndi taka.

Hugmynd tískuheimsins um fegurð og hamingju

Ég fór inn í Zara um daginn- Og ég fattaði þetta allt saman þar sem ég stóð inni í mátunarklefa að prófa buxur sem á stóð UK18. Ég er þægilegt UK16. Og þessar buxur rétt komust yfir hné. Ég fer inn í þessa búð til að refsa hlussunni. Zara er í mínum huga táknmynd fyrir allt það sem ég held að "gerist" þegar ég "verð mjó". Ég fái frábæra vinnu, ég fái glansandi hár, ég hætti að hafa óeðlilegan hárvöxt á hökunni, ég fái inngöngu í félagið sem segir að ég geti núna hætt að refsa mér fyrir aumingjaskap. Þar inni er allt hvítt og gler og stál og í röð og reglu og mjótt, mjótt, mjótt. En þar er líka allt bara yfirborðsfallegt. Þegar ég skoða flíkurnar í alvörunni finn ég aldrei neitt sem mig langar í alvörunni í. Þetta er blekking, alveg eins og dagurinn sem ég verð mjó er blekking. Og afþví að ég er alltaf eins og kýld í magann þegar ég máta föt þar inni (þeir eru með númerin minni en annarstaðar til þess eins að rífa mig niður!) þá fer ég alltaf þaðan út harðákveðin í að: borða minna, hreyfa mig meira, vigta mig oftar, taka út nammidaga, refsa, refsa, refsa. Og ég sá, þar sem ég stóð með buxurnar vafðar um hnén, að nú er nóg komið. Héðan í frá mun ég ekkert gera nema það sé komið til af alvöru kærleika og visku frá mér til mín.

Það sem virkaði fyrir mig fyrir tveimur árum síðan eða í gær þarf ekki endilega að virka fyrir mig í dag. Ég er glöð og þakklát fyrir allt sem ég hef gert og lært hingað til. En það er líka kominn tími til að breyta til. Allar þessar áskoranir og átök og tímabundnu, tímaskilyrtu markmið þjóna engum tilgangi lengur. Megrun breyttist í lífstíl en lífstíllinn er orðinn að megrun og megrun fylgir ofát. Og ég ætla ekki að láta kúga mig lengur. Ég ætla að lifa lífi mínu glöð og þakklát fyrir hverja stund og fyrir hvern munnbita og ég ætla að verða mér úti um þá visku sem ég þarf til að taka rétta ákvörðun hverju sinni og ég ætla að sýna sjálfri mér ekkert nema kærleika. Þessi fílósfófía að minna rassgat skipti í alvörunni einhverju máli er algerlega út í hött.

Ég ætla að kveðja kvalarann og leggja allt mitt í að bæta hlussunni upp allt það sem ég hef gert á hennar hlut síðustu 26 árin. Ég ætla að ala hana upp. Hún þarf að læra að verða vitur og góð og full af kærleika. Hún þarf að læra hvað er gott og hvað er rétt. Og stundum, stundum þarf hún bara að fá súkkulaði í morgunmat.