Það voru ýmsar hugsanirnar sem þutu í gegnum hausinn þegar ég las grein Brynhildar á Vísi um í gær. Ég hef alltaf haft mínar skoðanir á fordómum gagnvart feitum sem eru alveg hreint sláandi. Feitt fólk fær síður vinnu, fær verr borgað og þarf að greiða meira fyrir líf- og sjúkdómatryggingar fyrir utan að fá háðsglósur og leiðindi svona almennt frá samfélaginu. Og allt þetta er alveg forkastanlegt.

Nú hef ég sveiflast um í skoðunum mínum á þessu öllu saman. Að sjálfsögðu þykir mér ömurlegt til þess að hugsa að fólki sé mismunað á þeim forsendum einum að það séu fitubollur. Og ekkert þótti mér leiðinlegra en að heyra ljóta hluti sagða um útlit mitt þegar ég var feit. Enn verra var þegar mér var sagt að ég væri svo sæt og frábær, en ég gæti verið svo mikið frábærari ef ég myndi léttast aðeins. Allt þetta gerði mig forherta í því að hata mjótt fólk og vilja berjast fyrir rétti mínum til að vera feit óáreitt. En á sama tíma langaði mig ekkert meira en að vera mjó.

En málið er hvað sem öllum mannréttindum líður þá er óhollt að vera of feitur. Ég þarf ekki að telja upp hjartasjúkdóma, sykursýki, öndunarsjúkdóma, liðaveiki, krabbamein, svefnörðugleika og almenna likamlegan sársauka. Það sem ég hef svo líka fundið út meðörlitlum rannsóknum er sláandi. Krabbamein t.d greinist síður í offeitu fólki vegna þess að læknar og hjúkrunarfólk eiga erfiðara með að gera skoðanir á feitu fólki. Fitan felur kvillan betur. Ef hann svo finnst er mun erfiðara að gera skurðaðgerðir á feitum, bæði vegna aðgengis og fylgikvilla. Að auki er algengt að offeitir fá of lágan lyfjaskammt. Þetta er svo fyrir utan að offita er algeng ástæða fyrir rangri greiningu.

Læknar eru síður tilbúinir til að leyfa of feitum konum að fá aðgang að frjósemismeðferðum vegna þess að þær ganga verr á offeitum. Líffæraflutningar eru meira að segja haldið frá offeitum vegna þess að vandamál eftir aðgerðir eru mun meiri og flóknari en á grönnum sjúklingum.

Sjálf var ég mest leið á hvað mér var alltaf illt allstaðar. Ég var svakalega heilsuhraust, svona eins og Brynhildur, með lágt kólesteról, fínan blóðþrýsting og allt í fínu lagi. En mér var illt allstaðar. Þá er ég sérstaklega að hugsa um hnén. Ég var ekki þrítug og gat ekki labbað. Fyrir utan að vera með núin og nudduð læri þá var ég líka sveitt og másandi og átti erfitt með að halda í við fólk á göngu. Þetta var ömurlegt. Og ef ég reyni að setja mig í spor Brynhildar sem segist vera þrjátíu kílóum of þung, og hugsa tilbaka um fimmtán þá var ég enn með verki hér og þar þá. Sérstaklega í hnjám.

Kannski er ég bara svona ómerkileg manneskja. Ég gat nefnilega ekki annað en hugsað með öfund hvað hún ætti rosalega gott. Hún er í svo fínni vinnu og þarf ekki að hafa áhyggjur af peningum. Kannski ef ég fengi vinnu sem ég hef áhuga á og hætti að vera andvaka allar nætur af áhyggjum af því hvernig í ósköpunum ég eigi að borga næsta reikning myndi ég komast á þetta stig sem ég þrái svo heitt; að vera sátt við mig eins og ég er. Mér þykir svakalega leiðinlegt ef þetta er málið, að ég setji verðmiða á sjálfa mig. Að fyrst ég sé blönk þurfi ég að bæta mér það upp með að vera mjó.Ég hélt nefnilega alltaf hingað til að ég hafi verið stolt af öllu sem ég hef gert í lífinu. Ég hef greinilega ekki gert nóg fyrst mér finnst leiðinlegt að eiga svona lítinn pening.  Hitt er svo að hluti af mér, feiti hlutinn, hreinlega trúir Brynhildi ekki. Feiti hlutinn af mér segir hana ljúga. Að það sé EKKERT sem er í lagi við að vera þrjátíu kílóum of þung og mér er skítsama hversu heilsuhraust hún segist vera. En það er bara langþjáð fitubollan í mér sem hugsar svona ljótar hugsanir. Að mestu leyti öfunda ég hana bara að vera komin á stað í heilanum þar sem hún er í alvörunni sátt við að vera feit. Það er staðurinn sem ég vil vera á.

En ég er líka örlítið uggandi yfir greininni. Ég held nefnilega að fullt af fólki (í þessum skrifuðu orðum hafa 3313 manns "líkað" greinin) lesi greinina og hugsi með sér að það sé bara fínt að vera feitur. Að það séu lágmarks mannréttindi að fá að troða sig út af súkkulaði, hammara og kók. Að það sé bara vont fólk sem heimtar að við séum öll eins, að við séum öll mjó. Að þessi endalausa umræða um spik og fitu og spelt og agave og blóðsykur og fartlek sé orðin svo leiðinleg. Og ég get ekki að því gert að að hugsa að þessu leyti sé greinin óábyrg. Því þó Brynhildur kenni sér einskis mein er ekki alveg jafnvíst að allt hitt feita fólkið sé jafn heilsuhraust. Og að það lesi svo grein sem segir að það sé í lagi að vera of feitur. Og það heldur svo áfram að éta McJónas og Snickers.

Ég dáist að Brynhildi. Mér finnst æðislegt að hún sé svona hamingjusöm. Að hún hafi fundið sinn verðleika án þess að þurfa að miða hann við kílóafjölda. Það er engin spurning um að það er allt of mikið af (kven)fólki sem setur samasem merki á milli þess að vera mjór og að vera hamingjusamur. Og mér finnst greinin frábær með mannréttindi í huga. En ég verð líka að segja að þegar ég segi frá minni eigin reynslu þá er ég hamingjusamari núna en þegar ég var þrjátíu kílóum þyngri. Samt var ég í betri vinnu þá og hafði engar áhyggjur af peningum. Ég efaðist líka aldrei um eigin verðleika, hversu feit sem ég var. Mér var bara alltaf illt allstaðar. Þannig að mér finnst bara að það hefði átt að fylgja með greininni svona viðvörun sem segir að engu að síður þá sé það ekki hollt svona almennt að vera of feitur.