Á réttri leið

Ég lét mig svo bara gossa. Það var nefnilega eins og mig grunaði, ég bý á miðri leið upp fjall sem þýðir að ég hef tvo valkosti: Fara niður og svo aftur upp, eða klifra hærra og fara svo aftur niður. Og það var þannig sem ég fann loksins hringleiðina frá Rhos til Bersham í gegnum Minera og svo aftur til Rhos. Ég þurfti bara að fara upp og svo niður og svo aftur upp.

Plas Power Woods

Þetta er svo mikil klisja til að taka sem myndlíkingu fyrir þetta spikferðalag mitt að mig hryllir aðeins við en get ekki staðist mátið. Svona er þetta nefnilega. Maður fer upp og niður og stundum stendur maður á öndinni,stundum þarf maður bara að treysta að maður finni lokum réttu leiðina, stundum þarf maður að fara til baka án þess að finna lausn og stundum kemst maður allan hringinn og getur gólað í gleðilátum efst á fjallinu, I am the king of the world!

Sem var algerlega það sem ég gerði í morgun.
Ég held að það sé erfitt að skilja erfiðleikana sem maður býr sér til í huganum þegar maður er náttúrulega áttavilltur eins og ég. (Náttúrulega áttavilltur hljómar reyndar mjög jákvætt, svona eins og náttúrulegt tóneyra). En það gerir sigurinn bara enn sætari þegar maður getur villst í gegnum kort og samt fundið hringleiðina. Þetta hugrekki að láta reyna á kemur líka til af tilrauninni sem ég er búin að gera í þessari viku.

Eftir gönguna um síðustu helgi ákváðum við Dave sem sagt að finna okkur aðferð til að fylgja í þrjá mánuði. Það er allt og sumt. Þrír mánuðir og sjá svo hvað við gerum næst. Ég valdi að prófa eitthvað sem hefur alltaf vakið áhuga minn, intermittent fasting.

Ef satt skal segja nenni ég alls ekki að tala um vísindin hér að baki, ég er nett nojuð yfir rannsóknum á hvers kyns matar-og hreyfingarstíl hvað fitutap varðar. Skrif sem virka fín og hafa peer reviews og tilvísanir eru oft fölsuð og maður situr eftir með eitthvað pseudo science til að verja og ég bara nenni því ekki. Áhugasamir geta gúgglað sig bláa í framan til að lesa um áhrif föstu á hormón og insulín og þar fram eftir götunum. Sjálf hafði ég mestan áhuga á föstu sem tæki til að ná aftur sambandi við líkamann og sálina nánast. Svona semi ramadan hugmynd eiginlega. Ég var vön að taka 24 stunda föstu þegar ég fyrst byrjaði í lífstílnum 2009. Á mánudögum drakk ég bara vatn, kaffi og stundum prótein sjeik ef ég var svöng. Og mér þótti þetta alltaf gott, svona endurstillti núllpunkt eftir helgina.

Ég ákvað reyndar að núna ætla ég að taka frekar það sem kallast 16/8. Ég fasta í 16 tíma og borða í 8. Það þýðir ekki hlaðborð í átta tíma reyndar, frekar bara að ég sleppi einni máltíð. Ég borða fyrstu máltíð klukkan 12, og svo smá snarl um 3leytið og svo kvöldmat fyrir klukkan 8. Svo ekkert fyrr en á hádegi næsta dag. Svona er ég búin að gera i viku, léttast um 2 kíló og mér líður rosalega vel.

Ég fæ mér það sem mig langar í , ekkert er "bannað" en ég reyni samt að viðhalda nokkri skynsemi. Ég finn það líka að eftir 16 tíma föstu þá biður líkaminn um alvöru næringu, vill fá prótein og fitu en ekkert pain au chocolat. Ég held því að maður beinist náttúruleg að réttri ákvörðun.

Svona eins og ég valdi réttu leiðina í dag.