Í viðtalinu á þriðjudaginn fattaði ég að ég væri ekki hæf til að verða félagsráðgjafi. Í viðtalinu voru sett upp ýmsar ímyndaðar aðstæður og ég átti að segja hvernig ég myndi bregðast við. Til dæmis ef 14 ára gömul stúlka segði mér að til að fá pening fyrir eiturlyfjum þá seldi hún sig. Ég svaraði spurningunni ágætlega en ég fann það og vissi að ég var bara að bulla. Ég myndi fara að gráta ef stúlkan leitaði til mín. Ég myndi ekki getað höndlað það. Ég vil ekki vita hvað við búum í vondum heimi og hvað þetta er allt ömurlegt fyrir marga. Mig langar til að hjálpa en ég verð að fá að gera það með einhverjum öðrum hætti en að vinna á áfangaheimili fyrir misnotaða unglinga. Og þetta kom mér á óvart. Ég veit ekki alveg lengur hvað ég var að hugsa þegar ég sagðist ætla að fá master í "social work". Ég held að ef svo færi þá myndi ég vilja vinna á einhverju stjórnunarstigi. En hitt kom mér svo meira á óvart og það er hvað ég skemmti mér vel í vinnunni. Það kemur bara í ljós að vinnan er mikil áskorun, það er margt að læra og ég held að ég geti gert þetta vel og haft gaman að. Ég sá allt í einu fyrir mér að það væri ekkert framandi að stefna að því að gera þetta vel og vinna þannig markvisst að því að verð allsráðandi í verlsuninni. Það eina er að ég get ekki hugsað mér að hætta að læra. Það er of djúpsett í mig að BA sé ekki nóg, að ég verði að fá Master. Kannski að ég hnýti saman vinnu og nám og skoði einhverskonar business studies? hver veit. Ég veit það eitt að enn einu sinni tókst tilverunni að snúa sér á hvolf og nú eru allar dyr opnar enn á ný. Mikið er þetta gaman allt saman. Og ef einhver er að hugsa að ég geti ekki farið í bisness af því að ég fékk bara einn og hálfan í stúdenstprófi í stærðfræði þá fékk ég 10 í stærðfræðiðprófinu sem ég tók í atvinnuviðtalinu fyrir starfið. Ég er sumsé ekki jafn vitlaus og fyrst leit út fyrir!

Og fleiri skemmtilegar fréttir, við fengum já frá bankanum í dag, við megum fara að skoða hús og kaupa þegar við finnum það sem hentar. Innan vissra marka en samt, nóg fyrir okkur þrjú. Við fáum 100% lán vegna þess að ég er nýútskrifuð úr háskóla og hér er mikið lagt upp úr að aðstoða námsmenn. Það var þá að það borgaði sig þessi gráða. Ekki sama sagan á Íslandi þar sem LÍN mergsýgur námsmenn þannig að enginn kemst heill út úr námi. (Lín er svín ef ég man slagorðið rétt.) Við skoðuðum svona hvað er í boði af húsum og erum að fara að skoða það fyrsta á sunnudaginn. Hér þarf maður að panta tíma og fasteignasalinn sýnir húsið en eigendurnir eru ekki heima á meðan. Er þetta ekki spennandi allt saman?