Uppáhalds þátturinn minn forever and ever and ever er loksins kominn aftur á skjáinn. Ég þyki lítt menningarleg á mínu heimili en sem betur fer er Lúkas núna kominn í lið með mér og á sunnudagskvöldum erum við mæðgin límd við skjáinn. Dancing on ice er sjálfsagt hallærislegasta hugmynd að sjónvarpsþætti sem um getur en af einhverjum ástæðum er ég húkkt á honum. Hálf frægt fólk, gamlir íþróttamenn og fyrrverandi sápustjörnur er úthlutað atvinnuskautara og sýnir svo listdans á skautum. Keppnin snýst svo um að fá atkvæði frá dómnefnd í sambland við atkvæði sem áhorfendur greiða í símaatkvæðagreiðslu. Eitt par dettur úr í hverri viku þangað til að eftir stendur sigurvegari. Vanalega endurglæðist starfsframi sigurvegarans og lund landsmanna er léttari á sunnudögum. Allir vinna. Keppendur eru í ótrúlegum búningum og sum þeirra eru ótrúlega flink, sum eru svo léleg að bretinn, sem finnst það ægilega fyndið, hringir inn til að passa að sá sem er á rassinum allann tíman er haldið inni í keppninni eins lengi og mögulegt er.

Í ár er ég í hálfgerðri krísu. Strákurinn sem ég get ekki annað gert en að halda með af því að það er æðislegt að horfa á hann skauta, er sá sem lenti í öðru sæti í x-factor fyrir tveimur árum síðan og ég alveg hataði hann þá. Ég horfi ekki einu sinni á x-factor en hann fór samt í taugarnar á mér. What to do, what to do?