Allar mínar fyrri tilraunir til að léttast hafa sprottið af þeirri löngun að verða sætari. Mig langaði til að geta verið sæt og fín í hvað átfitti sem er. Í þetta sinnið er ég einungis að reyna að verða hraustari. Ég er búin að finna inni í mér íþróttamanneskju sem ég bara vissi ekki að væri þar. Mig langar til að vera sterk og lyfta lóðum, mig langar til að vera sveigjanleg og geta stundað yoga. Mig langar til að vera fitt og geta farið í kickboxing, mig langar til að hafa úthald og geta farið út að hlaupa. En mest af öllu langar mig að vera útivistarmanneskja. Þið hváið eflaust og spyrjið hver ert þú og hvað hefurðu gert við Svövu Rán, en svona breytist maður bara við að eldast og þroskast. Hvað um það. Ég hef þess vegna verið að leita mér að takmarki, einhverju svona til að stefna að og þjálfa mig upp í að geta gert. Eitthvað sem er óhugsandi að ég geti í því líkamlega ástandi sem ég er í núna. Og fann það í gær. Ég ætla að ganga Laugarveginn. Já, næsta sumar verðu við Dave orðin nógu fitt til að koma til Íslands og fara Laugarveginn á 4 dögum. Og sumarið þar á eftir tæklum við Wales og förum um Snowdonia. Og ég var að vona að ég gæti fengið hóp saman í þetta. Hvernig líst ykkur á? Ísland-Wales 2010-2011. Gangan mikla. Djí, ég bara get ekki beðið. Og nú er bara að byrja að æfa sig.