Ég tók þessa viku og massaði hana. Massaði. Ég er köttuð og fitt og tónuð og tönuð með köggla. Og skóf af mér 1.7 kíló af hreinu smjöri. Jess!

Mér er alltaf illt í hnénu. Alveg síðan ég fyrst slasaði mig 1993 og þrátt fyrir 3 mismunandi skurðaðgerðir þá er mér bara alltaf illt. Það er skárra eftir því sem ég verð léttari en engu að síður öðruhvoru misstíg ég mig (eða dansa á háum hælum í 4 klukkutíma!) og hnéð fer í klessu og ég get lítið sem ekkert æft á meðan ég bíð eftir að bólgan hjaðni. Síðan ég byrjaði að gæla við hugmyndina að labba Laugaveginn og svo upp úr því hvað ég þrái að fara út að hlaupa hefur hnéð verið að angra mig meira og meira. Ég hleyp hér heima í tölvunni en það er ekki sama hreyfingin og ef maður hleypur úti. Og í þau tvö skipti sem ég hef reynt að fara út meiði ég mig alveg svakalega. Ég ákvað því að fara til læknis til að tékka á hvað er hægt að gera. Og fékk góðar fréttir og slæmar. Læknirinn minn vill setja veggspjöld með myndum af mér útum allt. Hann er svo ánægður með mig. Honum finnst reyndar betra að ég sé hætt að reykja en er líka svona massa ánægður með megrunina. Ef allir gerðu þetta þá myndum við spara heilbrigðiskerfinu milljarða. Þannig að ég var ánægð með það. En hann bað mig um að sleppa hlaupum. Hvort ég gæti ekki haldið mig við líkamsrækt sem væri með minna "impact". Hann sagði að ég þyrfti að fara til sérfræðings til að láta líta á hnéð almennilega en hann hélt að það væri ekki mikið hægt að gera. Það er bara ónýtt. Þannig að það eina sem hjálpar núna er bara að halda áfram að létta sig, halda mig við lyftingarnar og vona svo að fyrr en síðar fái ég að fara út að hlaupa. Af því að ég ætla ekki að gefast upp á þeim draumi.