Ég vaknaði í morgun með gígantískt óþol í heilanum. "Naaaammmmiiii" beljaði hlussan inni í mér nánast um leið og ég opnaði augun og komst til meðvitundar. "Það er laugardagur, það er nammi dagur!" tilkynnti hún og hossaði sér upp og niður í spenningi. "Nei, sunnudagar eru nammidagar", tók þá mjóa tíkin til máls, "fyrir utan", hélt hún áfram, "að þá eru sunnudagar líka dagar til að passa sig. Það má bara borða smá nammi þá." "Haltu kjafti mjóa tussan þín",  hvæsti innri hlussan á hana, "ég er búin að vera ógeðslega dugleg í þrjár vikur, ég má sko alveg fá mér eitthvað gott í dag." "Þú ert ógeðsleg" svaraði mjóa tíkin með fyrirlitningarsvip, "hlussast um í spiki, hefur enga sjálfstjórn og enga sjálfsvirðingu! Lætur feitann magann ráða yfir þér! Ég ræð yfir mér og enginn annar, ég get lifað á vatni einu saman, mér finnst goooott að vera svöng", hélt hún svo áfram með sjálfbirgingslegt glott á andlitinu og gerði nokkrar léttar hnébeygjur og hnyklaði vöðvana svona til að spæla hlussuna aðeins meira. "En lífið er ekki þess virði að lifa því ef ég fæ ekki nammi", vældi hlussan og snökti. "Ég meina það, hvað er gaman að þessu spínat og prótein helsjúka lífi? Ég er bara fín eins og ég er, og þó ég fitni meira, hvaða máli skiptir það?" "Aumingi", ullaði mjóa tíkin. "Nasisti", gargaði hlussan til baka.
Slakiði báðar á sagði ég við sjálfa mig, ég fer niður og vigta mig og svo skulum við hugsa málið. Rölti mér niður og steig á vigtina. 100 grömm í mínus sem er fínt, ég gerði ekki ráð fyrir neinu öðru, ég er ekki vön að léttast mikið lengur en tvær vikur í einu. Ég horfði á sjálfa mig í speglinum og þuldi upp: "Í dag ætla ég ekki að borða neitt sem lætur mér líða illa. Í dag hef ég tekið ákvörðun að þessi dagur sé dagur sem þokar mér í átt að markmiðum mínum. Í dag er dagur sem ég ætla að berjast við drekann og ég ætla að sigra. Í dag ætla ég að vera stolt af sjálfri mér og öllu sem ég geri. Ef eitthvað er þess virði að gera, þá er það þess virði að gera það vel. Ég ætla að taka daginn í dag eftir minni bestu getu, ég ætla ekki að hugsa um morgundaginn." Mér leið aðeins betur og ég bað hlussuna afsökunar. Þetta verður sjálfsagt ekki hennar dagur. Engu að síður þá vantaði mig ennþá EITTHVAÐ. En eitthvað hvað? hugsaði ég með mér, settist í sófann í smástund og reyndi að gera æfinguna þar sem maður skilgreinir tilfinninguna áður en maður ræðst á Toblerone fjall. Ok, mig langar í eitthvað annað en hafragrautinn minn eða spírað brauð. En mig langar heldur ekki í eitthvað rugl. Mig langar til að setjast niður og borða eitthvað fallegt. Og þar kom það. Laugardagsmorgun, ég hef nógan tíma, mig langaði einfaldlega til að setjast niður, við borðið mitt, drekka gott kaffi og borða morgunmat með fjölskyldunni. Vá, hvað ég er fegin að ég skilgreindi þetta áður en ég leyfði hlussunni að ráða. Þannig að ég bjó til morgunverðareplapæ.

Morgunmatur í lagi.

4 græn epli, skrölluð og sneidd og lögð í lítið eldfast mót
1/3 bolli hafrar blandaðir með teskeið af ýmsum fræjum og cacao nibs
1 mtsk gróf spelt
1 tsk olía
1/2 mtsk demerara sykur og allt hrært saman
hellingur af kanil og 1/2 mtsk demerara sykur
kanill og helmingi af sykrinum stráð yfir eplin og svo hafrablandan ofan á og inn í 180 ofn í 35 mínútur. Borið fram með grískri jógúrt og góðum kaffibolla.  Og ég er núna alveg róleg og hress og til í að berjast við drekann í allan dag. Ég lofa engu um morgundaginn en svona er þetta bara. Þannig að ef að þið sem lesið haldið að ég láti þetta megrunarvesen líta út fyrir að vera auðvelt þá vona ég að ég hafi veitt smá innsýn inn í heilabúið á mér og átökin sem ég á í á hverjum einasta fokkings degi. Hlussan og Mjóa Tíkin eru ekki auðveldar í umgengni og báðar eru þær high maintenance. Það er ekki auðveld að feta þennan fátroðna meðalveg. En þetta er þess svo mikið virði að ég er tilbúin í þetta og ég er tilbúin til að gera þetta að eilífu. Sérstaklega nú þegar ég hef öll þessi vopn til að hjálpa mér í stríðinu. Og ég vona að þið öll eigið góðan dag í ykkar baráttu, hver svo sem hún er.