Ég er fyrst til að viðurkenna að pælingarnar mínar um spik og það sem því fylgir jaðrar við þráhyggju. Það er bara í svo miklu að pæla og ég verð nú líka að segja að það er skárra að velta sér upp úr pælingum en súkkulaði. Ég virðist líka dragast að pælingum annarra og af nóg er að taka. Það er sem allir hafi áhuga á spiki akkúrat núna. Ég horfði á heimildamynd í sjónvarpinu í gær um offitusjúklinga, fólk sem hafði náð að verða 500 kíló. Þátturinn var reyndar örlítið svona nútíma PT Barnum freak show, en engu að síður þá kom margt við kaunin á mér. Ég er sannfærð um að ef ég væri látin í friði þá gæti ég náð að verða 500 kíló. Ég hef alltaf séð það fyrir mér sem möguleika. Ég skil þetta fólk alveg. Ég get nefnilega borðað endalaust. Og það er sérstaklega þegar ég borða þegar ég er ekki svöng sem það er erfiðast að stoppa. Eins og að gatið sem ég er að reyna að fylla upp í stækki bara því meira sem ég borða. En það er reyndar líka einn munur á mér og fólkinu sem talað var við. Það neitar enn að taka ábyrgð á ástandinu. Öll töluðu þau um erfðaeiginleika, um hæga grunnbrennslu, um óheppni, um að "vera bara svona". Enginn vildi viðurkenna að borða fleiri hitaeiningar en brennt var. Hvernig stendur á þessu? Afhverju neitar fólk að játa ábyrgðina á því hvernig komið er fyrir? Nú skil ég 100% þessa þörf til að að borða. Og það er oft sem manni finnst eins og hún sé ekki viðráðanleg. En málið er að það er hægt að stoppa sjálfan sig af. Það þarf bara örlitla hörku og svo þarf maður að skilja að þegar maður borðar án þess að vera að svangur er mjög erfitt að stoppa. Það er nefnilega ekkert rými til að fylla upp í. (Sjá Geneen Roth, When you eat at the refrigerator, pull up a chair) Ég þrái jafn heitt og næsti maður að finna lausnina á þessu sem lætur einhvern annan vinna erfiðisverkið fyrir mig. Ég gúgla stanslaust "easy ways to lose weight!" og "miracle fat loss!" og "how to lose those last 20 pounds fast!". En þegar ég les smáa letrið þá er það alltaf það sama; ég þarf að borða minna en mig langar til. Það eru engar töfralausnir. Ég þarf að taka ábyrgðina og ég þarf að muna að stoppa við og spyrja sjálfa mig hvaða tómarými ég sé að reyna að fylla með súkkulaðinu. Ég ætla ekki að skorast undan ábyrgðinni.