Það var búið að taka mig heillangan tíma að safna í raun kjarki til að henda mér út í umferðina til að nota hjólið sem fararskjóta í vinnuna. En svo kom loks að því á fimmtudaginn að ég lét slag standa. Ég svaf lengur en vanalega, enda þýða hjólreiðarnar að ég þarf ekki að leggja í hann fyrr en hálf átta þegar vanalega þarf ég að fara út rétt fyrir sjö. Plús númer eitt. Ég fór í hlífðargallann og þetta var ekkert mál. Eldsnögg að skjótast sem leið liggur á lestarstöð, lestin á réttum tíma og ég hoppa um borð með hjólið og er svo komin til Chester á innan við tuttugu mínútum. Munurinn hér að vanalega tek ég tvo strætisvagna og það tekur rétt um einn og hálfan tíma að komast þetta. Hingað til hefur það ekki haft neitt upp á sig að taka strætó til Wrexham og lestina þaðan af því að tímarnir pössuðu illa saman og það var of dýrt að kaupa bæði strætó- og lestarkort. En núna kemst ég á eigin tíma á lestarstöðina og spara strætómiðann.

Ég var svo hamingjusöm. Þrammaði inn á skrifstofuna með rósrauðar kinnar og örlítinn hjálmbrag á hárgreiðslunni en að öðru leyti alveg 100% sátt. Það var svo gott að hreyfa sig aðeins í köldu morgunloftinu og það er líka bara svo gaman að hjóla. Ég ákvað að fara út í hádeginu og taka einn lítinn hring um Chester. Var komin eins langt frá skrifstofunni og ég þorði þegar ég tók eftir að afturdekkið var eitthvað lint. Og á innan við mínútu var það alveg komið í götuna. Ekki loftmólekúl eftir í allri slöngunni. Ég trúi þessu ekki! Fyrsti dagurinn og það springur hjá mér.

Ég hafði ekki um neitt að velja en að teyma hjólið í vinnuna og teyma svo aftur um borð í lest og svo kom tengdó og náði í mig á stöðina. Ég var jafn niðurlút og dekkið. Kannski voru örlögin að segja mér að sleppa því að hjóla, það var svartaþoka þegar hér var komið sögu og ég hefði kannski ekki verið sýnileg öðrum í umferðinni. Hvað sem því líður var ég ósköp döpur yfir þessu og aðallega yfir eigin vanmætti til að laga dekkið.

Það var því um lítið að velja á laugardagsmorgun en að henda hjólinu í bíl og fara á verkstæði. Þar var mér kennt að skipta um slöngu, laga slöngu og ýmsilegt annað ásamt því að ég keypti flotta pumpu og slöngubætur. Mér ætti ekki að vera neitt til ama núna.

Þegar hjólið var aftur komið í lag ákvað ég að fara í góðan hring í vetrarsólinni. Það er svo skrýtið með hjólreiðarnar, kálfarnir og lærin brenna og ég er kófsveitt þegar ég legg aðeins á mig en samt líður mér aldrei eins og að ég sé að "líkamsræktast". Ég er bara að skemmta mér.

Ég byrjaði á rúmum 7 kílómetrum til Wrexham og hringsólaði þar aðeins um áður en ég ákvað að stoppa og fá mér einn góðan latte. Sat á Neró og sötraði bollann og las blaðið og skoðaði fólkið.

Ákvað svo að fara nýja leið heim. Kanna aðeins umhverfið í kringum mig. Í staðinn fyrir að fara í gegnum Rhostyllen og Johnstown beygði ég til Bersham og fór sveitavegina heim.

 Það var áður náma í Bersham og nú er þar hægt að fara og skoða sig um og sjá hvernig þetta fór allt saman fram. Mér þykir námugröftur óhuggulegasta starf sem ég get ímyndað mér og ég er ósköp fegin að minn maður þurfti ekki að fylgja forfeðrum sínum í pyttina. Í Bersham sá ég lika voðalega mörg falleg hús sem greinilega var búið að gera upp.

Þaðan lá svo leiðin í gegnum Legacy þar sem ég var alveg forundra við að sjá eitthvað sem heitir Legacy Tower. Ég veit ekkert hvað þetta er en flott var það. Ég þarf að fletta þessu upp.

Í Legacy fann ég líka þetta fína hús sem ég sá að var til sölu. Mig vantar einmitt nýtt hús og fletti upp á netinu en það kostar hálfa milljón punda og mig vantar þau líka. Þannig að við bíðum aðeins með að flytja til Legacy.

Þaðan hjólaði ég svo sveitavegina heim og kom til Rhos sveitt og sátt, himinlifandi með túrinn og allt sem ég sá á leiðinni. Ótrúlega skemmtilegt að finna svona nýtt hérna rétt hjá manni.