Ég er búin að reyna árum saman að koma af stað súrdeigsstarter en algerlega án árangurs. Ég er búin að reyna allt. Ég er búin að prófa allar aðferðir sem ég get fundið skrifað um eða heyri talað um eða sé í sjónvarpinu. Um daginn tókst það svo loksins. Ég ákvað að gera síðustu tilraunina. Lagði allt mitt í. Og af einvherjum óskiljanlegum ástæðum kviknaði líf í skálinni. Ég horfði á hana bubbla upp og fylltist ægilegum spenningi. Nostraði og fitlaði við, tók úr og bætti í og allt eftir kúnstarinnar listum. Og svo var komið að því að baka. Ég veit fátt betra en gott súrdeigsbrauð. Hef horft á það í fínum bakaríum og öfundast út í það árum saman og tilhugsunin um að búa til mitt eigið fyllti mig von og hamingju.

Líf í skálinni

Tekið úr og bætt í

Deigið hefur sig undir hveitiþöktum klút

Bakað í potti

Tilbúinn hleifurinn

Og eftir alla þessa vinnu, eftir allan þennan tíma, eftir alla þessa eftirvæntingu og tilhlökkun, eftir allt þetta var brauðið nánast óætt. Bragðlaust, þurrt og leiðinlegt. Mér datt í hug að þetta væri eins og dæmisaga um þetta lífstílsævnitýri mitt. Árum saman hef ég þráð það eitt að vera mjó og ég setti alla mína trú á það að bara ef ég væri mjó þá myndi allt annað smella saman. En kannski er ég að elta eitthvað sem reynist svo bara vera bragðlaust, þurrt og leiðinlegt?

Ég veit það eitt að ég er orðin ósköp leið á að eltast við eitthvað sem virðist bara ekki ætla að gerast hjá mér. Og ég get ekki haldið áfram að verða fyrir stanslausum vonbrigðum með sjálfa mig. Ég held að það sé komin tími til að endurmeta vonir mína og drauma.