Ég las um daginn grein sem spyr hvort það sé í raun nauðsynlegt að sannfæra ljótar konur um að þær séu fallegar. Innihald greinarinnar var ekki það að tala illa um meðalmyndarlegar eða ljótar konur, heldur frekar að setja spurningarmerki við þetta hvort það þurfi endilega að einbeita sér að því að segja að við séum allar fallegar. Væri ekki bara miklu sniðugra að segja; "Ókei, svo þú ert ekki Beyoncé, en það er bara svo margt meira sem skiptir meira máli en að vera falleg."

Mér finnst þetta svakalega áhugavert. Það er svakalega miklu púðri eytt í það að láta alla vita að það sé í lagi að vera öðruvísi og að við séum öll falleg á okkar hátt og þar fram eftir götunum. En væri í alvörunni bara ekki sniðugra að einbeita sér að því að láta alla vita að það skiptir bara ekki máli hvernig við lítum út, að það að vera fallegur sé bara ekki nauðsynlegt?  Ég get náttúrulega ekki að því gert en að hugsa þetta út frá því að vera feit. Ég man ekki eftir sjálfri mér öðruvísi en helupptekinni við þá iðju að sannfæra sjálfa mig um að ég væri sæt þrátt fyrir að vera feit. Svo þegar ég mjókkaði fannst mér ég vera súper sæt. Og það sem ég er búin að vera að berjast við að undanförnu er að finnast ég vera svo ljót nú þegar ég er aftur feit.

Lúkas tók þessa mynd af mér í dag. Og það eina sem ég gat hugsað var "gvuð minn góður sjá á mér lærin! Sjá yfirmagann! Sjá upphandleggina! GVUÐ MINN GÓÐUR HVAÐ ÉG ER LJÓT!!"

Málið er hinsvegar að það skiptir bara engu máli. Það sem er miklu verra en að vera ljót er að mér líður illa í líkamanum. Mér er aftur svo illt í hjánum. Ég er sveitt og heitt og á erfitt með að þola hitann. Ég er farin að nudda saman lærunum. Mér líður illa líkamlega. Það er það sem ég á að einbeita mér að, ekki hvort ég sé ljót eða sæt. Það skiptir engu máli. Þetta á allsekki að snúast um hversu mikið pláss ég tek upp í heiminum, þetta á að snúast um að ég skipti máli í honum. Að ég hafi eitthvað fram að færa, að ég láti ljós mitt skína. Ég get það ekki á meðan ég hef áhyggjur af appelsínuhúð.

Þegar ég hugsa tilbaka til þess að vera 86 kíló þá er ég alveg sannfærð um að mesta vellíðanin kom frá því hversu hraust ég var. Hversu vel mér leið í líkamanum, ekki hversu sæt mér fannst ég vera.

Mig langar til að vera manneskja sem bætir heiminn, sem leggur eitthvað gott til málanna. Það að velta mér í angistarkasti yfir bingóvængjum bætir ekki neitt. Þeir einfaldlega skipta ekki máli. En að tala fyrir um mikilvægi þess að vera heilsuhraustur er hinsvegar mannbætandi og það ætla ég því að gera.