Af öðru hundraði

Ég fór til Birmingham um síðust helgi. Mamma og pabbi voru þar í helgarferð með vinum sínum og það þótti óhæfa að missa af þeim svona fyrst þau voru bara hérna í næsta landi. Við Lúkas fórum því með lest á föstdagskvöldið og gistum eina nótt. Birmingham, líkt og Liverpool, hefur gengið í gegnum gífurlega yfirhalningu á síðustu árum og er orðin heilmikið skemmtileg borg að heimsækja. Kannski ekki ef maður er að leita að listum og menningu, en high street verslun er frábær og í Birmingham fær maður besta madras utan Bangladesh. Ég notaði tækifærið til að knúsa mömmu og pabba vel og vandlega og borða með þeim góðan mat og drekka smá rauðvín og einn fínan kokteil. Ég sakna þeirra alltaf, mér finnst ofboðslega mikið til þeirra beggja koma, bæði sem manneskja og sem foreldra. Vona bara að mér takist að gera Lúkas jafn hrifinn af mér og ég er af þeim. Ég fékk líka að velja mér afmælis-og jólagjöf. Gat hreinlega labbað inn í Cos og keypt ofboðslega fallega kápu. Það var komið þannig að það var ekkert sjálfsagt mál að passa í hvað sem er og ég varð því nokkuð vongóð um að ég væri á réttu róli með að ná undir hundrað innan skamms.

Við mamma keyptum okkur eins kjól, og það ekki í fyrsta skipti.

Eftir yndislegan laugardag þurftum við Lúkas að fara heim. Ég gleymdi því miður ipaddnum mínum á hótelinu og það tók staffið þar viku að senda mér hann tilbaka. Ég gat því ekki skrifað neitt síðasta sunnudag um að ég haldi mig enn innan 1800 hitaeininga yfir daginn og það líka þegar ég er að njóta þess að borða úti með mömmu og pabba. Ekkert mál. Ég skrifaði ekkert um að ég hafi verið komin niður í 101 kíló og að ég væri farin að eygja heldur betur £100 sem við Dave höfðum lagt í púkkið fyrir það okkar sem fyrst kæmist undir hundraðið. Ég hef heldur ekkert skrifað um hversu náttúrulegt þetta er fyrir mér, að hver dagur er auðveldari en sá á undan og að þetta er eiginlega orðið náttúrulegt fyrir mér. Kannski afsökun að skrifa ekki af því að ég hafði ekki ritvélina mína en sannleikurinn er að ég hef ekkert um þetta að segja. Ég er algerlega laus við "binge", hef ekki einu sinni hugsað um mat í einhverju magni síðan í september. Engin löngun. Ég fæ mér bara nammi ef mig langar og hætti þegar ég þarf. Ég get ekki kallað þetta algert frelsi af því að eg skrifa allt niður en þetta er samt það frjálsast sem ég hef verið lengi. En ég get ekki útskýrt þetta. Afhverju núna? 

Og svo gerðist þetta í gærmorgun.

Ég stóð grenjandi inni á baði þegar ég sá töluna. Undir hundrað aftur. Og algerlega sársaukalaust og á innan við þremur mánuðum. Ég hafði ekki gert mér almennilega grein fyrir því hversu mikilvægt þetta var fyrir mig. Og mér datt í hug að þetta skiptið var eiginlega betra en fyrst því ég hef ekki gefist upp allan þennan tíma. Ég get ekki sagt að ég hafi hætt að vinna að þessu, bæði með sál og líkama, síðan 2009 þegar ég fyrst sá rúm 130 kíló á þessari vigt. Ég er, og verð alltaf, live document.

Dagurinn var svo algerlega toppaður með að lokaverkið í umbótum hér heima var unnið og ég komin með almennilega fataskápa. Allt hreint og klárt og fínt og skipulegt og á sínum stað eins og það á að vera. Og lygna vatnið sem hugur minn er enn slétt og ógárað.