Af breytingarskeiðinu

Ég held að á þessum tæpu fimmtán árum sem ég er búin að skrifa hafi aldrei liðið svona  langur tími á milli pósta.  Ýmislegt kemur þar til; mestmegnis tæknilegt þar sem fartölvan mín gafst upp fyrir nokkru og mér finnst hreinlega erfitt að skrifa pistla á ipaddinn. Ég er búin að prófa að kaupa lyklaborð með blátönn fyrir paddinn en er sem komið er búin að skemma tvö. Ég ætti náttúrulega að kaupa nýja fartölvu. Ég var búin að segja að mig langaði til að skrifa meira og ef það er bara aðgangur að tækni sem er að stoppa mig nú, þá hlýtur lausnin að vera fersk fartölva. Hitt er svo alvarlegra sem mig grunar að ég noti tölvuleysið til að hylma yfir og það er blessuð ritstíflan. Ég tek nefnilega paddinn upp á hverju kvöldi og ýti á "new post" en enda alltaf í Candy crush eða á Pinterest og ekkert gerist. 

Ég er smávegis þreytt líka. Ég fékk stöðuhækkun um daginn, er komin í nokkra ábyrgðastöðu í bankanum sem ég vinn hjá og því fylgdi dálítið stress tímabil á meðan ég var að átta mig á stöðuháttum. Ég ferðast líka snöggtum meira núna og er bara þreyttari. Ég veit hinsvegar að það er tímabundið og innan skamms verður þetta orðið normal og ég get beint orku að fleiru en bara vinnunni. Mig langar til að standa mig vel þar og hef auga á að komast aðeins hærra í metorðastiganum þannig að það er betra að eyða púðri í vinnuna núna og koma ár minni vel fyrir borð.

Ritstíflan kemur svo til af því að það er erfitt að skrifa það sem er að gerast hjá mér núna hvað spik varðar án þess að hljóma vúvú. Öfugt við fegurðardrottningar er ég þvengmjó akkúrat núna. Eftir þónokkurn tíma þar sem ég taldi hitaeiningar og macros er ég smá saman búin að vera að treysta líkamanum meira og meira. Þetta er búið að vera svona smávegis eins og að sleppa stýrinu á hjóli. Hitaeiningarnar eru svona ómeðvitað alltaf í bakgrunninum en á hverjum degi verð ég færari í að treysta á að finna til hungurs og láta það stýra magni sem ég borða. Og ég borða nammi og beikon og allskonar "óhreint" og virðist að mestu leyti ráða við það.

Það var nefnilega þannig að ég var aftur að verða klikk. Mætti í ræktina til að brenna hitaeingum. Stóð æpandi á vigtinni. Gólaði á sjálfa mig um að ég væri ómöguleg, ég myndi aldrei breytast, aldrei, aldrei breytast. Og það var í miðri svona ræðu sem ég þrumaði yfir sjálfri mér að ég gerði mér skyndilega grein fyrir að þetta er bara ekki rétt. Ég hef breyst svo mikið síðustu árin að ég er nánast óþekkjanleg að innan og utan. Það sem ég skildi ekki var að þessar breytingar hafa gerst á skriðjöklahraða, með örlitlu mynstri breytinga á hverjum degi í rúm átta ár. Á hverjum degi í allan þennan tíma gerði ég eitthvað agnarsmátt sem svo smá saman er orðið vani og eðlileg hegðun. Ég hætti að ljúga. Á hverjum degi sagði ég sjálfri mér og öðrum sannleikann. Og með hverjum deginum var það eðlilegra að segja satt þangað til að núna myndi mér ekki detta í hug að reyna að fela át. Alveg sama hversu hrikalegt það er. Ég gerði það að vana að hrósa sjálfri mér fyrir eitthvað. Það varð að vana að vera forvitin um líkamann. Það varð að vana að vera skipulögð, búa til nesti, finna til ræktargallann á kvöldin, að elska að hreyfa mig. Allt þetta eru breytingar sem tóku öll þessi ár að koma á og bara með að vinna að því á hverjum einasta degi. Vani tekur 21 dag my arse! 

Á hverjum degi núna vakna ég og minni sjálfa mig á að í dag ætla ég að vera sterk og falleg og umburðarlynd gagnvart sjálfri mér. Og ég minni mig á hversu mikið ég hef breyst. 

Þessi uppgötvun hefur eiginlega umturnað öllu og mér finnst eins og ég sé kominn inn á þetta næsta level sem ég er búin að vera að leita eftir af svo mikilli örvæntingu í langan tíma. Ég sagði alltaf að ég skildi að þetta snýst ekki um tölu á vigtinni og að þetta væri eilífðarverkefni. Ég hélt að þetta myndi snúast um að geta hunsað það að ég misnota mat og að ég þyrfti einfaldlega að ná valdi yfir sjálfri mér. Ég skil það hinsvegar núna að ég á að þvert á móti að einbeita mér að þessu, og halda áfram að breyta hegðuninni dag eftir dag. Í hvert sinn sem ég borða þegar ég er ekki svöng eyði ég tíma í að skilgreina ástæðuna fyrir því og minni svo sjálfa mig á það næst þegar ég ætla að gera það aftur. Og breyting er í alvörunni möguleg.