Ef ég gæti bara tekið þennan nýja lífstíl og útskýrt þannig að aðrir gætu notið góðs af, ef ég gæti útskýrt afhverju þetta er að virka fyrir mig núna, ef bara ég gæti gefið uppskriftina af þessu. Allt þetta fólk út um allan heim sem er að kaupa sér sjeik og pillur og líkamsræktarkort sem eru aldrei notuð, með samviskubit og er ekki að lifa lífinu til hins ýtrasta. Eyðir milljónum í drasl sem er einskis virði og að mestu líkindum skilur mann eftir feitari en þegar maður byrjaði. Líkindareikningur segir nefnilega að aðeins 5% þeirra sem fara í megrun tekst að komast niður í kjörþyngd og aðeins 3% ná að viðhalda þeirri þyngd í 10 ár eða lengur. Líkurnar eru semsé ekki mér í hag. Og þessvegna er ég, þrátt fyrir velgengnina, þrátt fyrir að líða í alvörunni eins og ég ráði núna loksins yfir sjálfri mér, í nánast stanslausu kvíðakasti. Ég bíð eftir að gera eitthvað sem skemmir allt. Bíð eftir deginum sem ég vakna og ákveð að ég sé ekki þess virði að berjast fyrir lengur. Eða það sem verra er deginum sem ég fer að taka slæmar ákvarðanir og fatta það ekki fyrr en ég er aftur orðin feit. Ég nefnilega innst inni trúi því ekki að þetta sé svona auðvelt. Ég er aldrei svöng, mig langar ekki óstjórnlega í nammi, ég er búin að ná tökum á frídeginum, ég geri æfingarnar mínar án þess að hugsa mikið um það. En kannski að ég sé bara búin að finna svarið og ég sé svo heppin að ég komist í þennan elítuhóp fimm prósentanna? Kvíðakast eða ekki, bjartsýnisröndin inn í mér sem er sterkari en efasemdarhlutinn vonar að svo sé.