Í gær fylltist allt af kökum og kexi í vinnunni. Svoleiðis lagað kemur mér lítið við, ég get auðveldlega látið það kjurt á borðinu. Það sem er erfitt við kex og kökur er annað fólk. "Hva? Ætlar þú ekki að fá þér? Þú getur fengið þér eina sneið er það ekki? Ji, hvað þú ert dugleg, ekki hef ég svona viljastyrk, mér finnst nú að fólk geti alveg fengið sér eina sneið, ég meina ertu ekki í ræktinni á hverjum degi? Svona, fáðu þér eina sneið!" Og ég finn vandlætinguna við hverja setningu, "hver heldur hún eiginlega að hún sé?" er fólk að hugsa. Hvað við "nei, takk" er svona erfitt að skilja? Hvers vegna þarf ég að verja það að ég ætli ekki að fá mér neitt? Hvernig dirfist fólk að ota að mér efni sem að mínu mati er eiturlyf? Og hvernig dirfist fólk að ákveða að ég sé dónaleg þegar ég kurteisislega afþakka? Mér finnst þetta hreinlega óþolandi. Og hvað gerist svo? Jú, dagur tvö , ein kemur með heimabakað og aftur byrjaði þetta, "þú ættir að fá þér kex, það er jú föstudagur" bla bla bla og ég lét undan til að virka ekki dónaleg. Og nú er ég heltekin af hugsunum um kit kat og sticky toffee pudding og lion bar og chocolate eclair og croissant og flapjacks og og og og... Eitt kex og ég veit að ég þarf að byrja að berjast aftur. Eftir að hafa verið frjáls í nokkra dag núna þarf ég að byrja slagsmálin upp á nýtt. Í nokkra daga jafnvel. Ég er semsagt búin að læra mína lexíu. Ef fólk skilur ekki bros og "nei takk" þá hætti ég bara að vera kurteis. Ég ætla að benda fólki á að á sama hátt og það myndi ekki bjóða eiturlyfjasjúklingi "bara eina línu af kóki" þá á ekki að heimta að ég taki þátt í sykuráti. Ég ,því miður, get ekki bara fengið mér eina sneið. For fuck´s sake! hvernig heldur fólk eiginlega að ég hafi orðið svona feit?! Það var ekki af "einni" sneið. Ég fór út í co-op til að ná í grjón og stoppaði við hjá kexinu, og svo í súkkulaðirekkanum og stuttlega við hjá ísnum. Og í stað þess að refsa sjálfri mér fyrir að langa til að kaupa allt þetta drasl ætla ég að hrósa sjálfri mér fyrir að sleppa því. Well done!