Það hef ég grun um að ég sé góð eiginkona. Fótboltinn í sjónvarpinu, ég strauja vinnuskyrtur fyrir manninn, sem steinsefur í stólnum sínum og ég skipti ekki um rás. Hann þarf nú reyndar að sama skapi að þola margt frá minni hendi. Hann getur setið rólegur og hlustað á mig tala um mat, lífstíl, kolvetni og prótein, um milljón mismunandi aðferðir til að létta sig og hann kinkar kolli á réttum stöðum. Hann hvetur mig áfram og leyfir mér að svindla þegar ég þarf á því að halda. Hann dáist að vöðvunum mínum og best af öllu hann leyfir mér ekki að gefast upp þegar ég er alveg búin á því. Í allan þennan tíma núna sem ég er búin að vera í pattstöðu hefur hann hlustað á mig pæla í þessu fram og til baka algerlega að spýjubökkum og alltaf segir hann eitthvað uppörvandi og hvetjandi. Og núna þegar ég hef fundið kraftinn aftur, þegar ég er á útopnu og allt er glampandi hamingja minnir hann mig á að það er ekki lífspursmál að hafa lést um einhver x kíló á laugardaginn til að passa að ég verði ekki fyrir vonbrigðum svona ef ekkert gerist. Það er margsannað að fólk sem breytir um lífstíl í samvinnu við aðra, fær sér "megrunar-félaga" eða gerir þetta opinbert á einhvern hátt gengur mun betur en þeim sem ætla sér að gera þetta aleinir og upp á eigin spýtur. Þannig að þeim sem eru með aðdáendaklúbb heima hjá sér hlýtur að ganga alveg sérstaklega vel.