Það er lítil spurning um að það má staðsetja mig á einhverfurófið einhverstaðar, eða í það minnsta má segja að ég sé með Tourette og OCD. Ég hef bara ekki mátt á mér heillri taka þessa daga sem ég hef verið stundaskrárlaus. Ég hreinlega fúnkera ekki án röð og reglu og skipulags. Algjör Rainman. Ég er búin að vera áhyggjufull og stressuð og pirruð og allt að hjá mér þangað til í dag þegar skipulag komst aftur á lífið. Ég fer út að hlaupa mánudag, miðvikudag og fimmtudag og Ragga ætlar að gera mér prógramm sem miðar að lyftingum á þriðjudags og fimmtudagskvöldum. Og ég get skipulagt tíma minn, haldið vöðvunum og má núna anda léttar. Ég er búin að fara út að hlaupa núna tvisvar og það er að venjast aftur. Ég var smá nojuð á mánudagsmorguninn; það var svo dimmt úti og kalt og ég var bara hálfsmeyk. Við myrkrið og þögnina. Og svo er ég alveg úr þjálfun við útihlaup, maður er fljótur að gleyma hvað þetta er öðruvísi en að hlaupa á bretti. En þetta gekk miklu betur í morgun, ég fann ryþmann minn fljótt og hætti að vera hrædd. Naut þess bara að vera ein í heiminum. Svo fer að birta bráðum, það er að fara að koma sumartími hér í Wales. Enn og aftur sannast að það er ekkert útilokað; það er alltaf hægt að finna tíma til að gera líkamanum gott.