Við ætlum að koma heim i nokkra daga í byrjun maí. Ég ætla að nota ferðina og tala aðeins opinberlega um það sem ég hef verið að bardúsa við síðustu tvö árin við nokkrar konur í mínum heittelskaða heimabæ Þorlákshöfn. Til að eiga frídaga inni fyrir Íslandsferðinni í maí hef ég lofað að vinna alla laugardaga í apríl. Sem hentar mér alveg ljómandi vel til að viðhalda enn frekari rútínu núna á meðan að ég vinn í sjálfri mér og sykurminnkaða lífinu. Ég held nefnilega að við nútímafólkið höfum gefið okkur of marga valmöguleika, það er einfaldlega til of mikið til af drasli, of mikið af mat, of mikið af mismunandi tegundum af sama draslinu og þetta ruglar mann í ríminu. Þetta er vandamál sem er sjálfsagt einskorðað við hinn vestræna heim og mér finnst það á vissan hátt hálfvandræðalegt. Að maður skuli standa fyrir framan hillu í verslun og geta ekki valið á milli capers frá Suður-Afríku eða frá Dóminíska Lýðveldinu er vandamál sem maður ætti ekki að segja nokkrum manni frá. Ekki á meðan að það er fólk í heiminum að kljást við alvöru vandamál. Ef ég minnka svo valmöguleikann enn frekar fyrir sjálfa mig þannig að ég þurfi ekki að spyrja sjálfa mig hvort ég ætti að baka brauð á frídegi, eða hvort ég ætti bara að borða smá nammi eða hvort ég ætti kannski að sleppa því að hlaupa í dag þá geri ég þetta allt saman einfaldara fyrir mig. Ef ég fer bara í vinnuna þá tek ég þessa valmöguleika alla frá sjálfri mér. Ekki það að ég hefði nokkurn tíman valið þá. En það er líka ágætt að þurfa ekki einu sinni að velta þessu fyrir sér.

Að fara í vinnu á laugardegi minnkar semsagt "hættutíma" um helming. Og þýddi líka að ég hafði svo loks tíma til að vigta mig í morgun. 87.6 kíló þannig að leiðindakílóið sem kom aftur er farið en tók bara 100 grömm af vinum sínum með sér. Skrýtið hvað þetta eru þaulsetnir gestir á miðað við hvað það er búið að gera þeim skýrt grein fyrir að þeir eru ekki velkomnir lengur.

20 stiga hita úti, fjallganga og fjallalamb á planinu í dag.