Nú er heldur betur hart í ári. Við höfum svo sem fundið fyrir því síðastliðið rúmt ár eða svo að það er ekki allt eins og á að vera í fjármálaheiminum. Ég missti fínu vinnuna mína og þurfti að taka mun verr borgað starf. Dave hefur ekki fengið launahækkun í þrjú ár. Og á sama tíma hækkar allt. Ég gat fyrir ári síðan keypt tveggja vikna matarkörfu fyrir 100 pund en núna dugar þessi sami peningur í viku. Bensín, tryggingar, allt hækkar og hækkar. Allt nema launin. Og það er sama sagan í verslunageiranum. Nú berast fréttir af því að eldgamlar verslunarkeðjur séu að loka. Ég er enn með samviskubit yfir Woolworths og þátti Íslendinga í því gjaldþroti. Og núna Jane Norman, Habitat og fleiri. Mér er nú nokk sama um Jane Norman, ég hef aldrei verslað þar, var allt of feit fyrir ekki svo löngu síðan og komst ekki upp á lag með að fara þangað inn síðan að ég minnkaði. En Habitat get ég ekki einu sinni talað um ég er svo sorgmædd yfir því að þeir séu að loka. Lokaútsalan búin að vera núna í nokkra daga í Chester og ég hef hvorki tíma né pening til að fara þangað. Mig langar bara til að grenja yfir þessu. Og svo fór ég algerlega á límingunum yfir fréttunum í dag. Það á að loka Thornton´s. Mér finnst það hreinlega vera mér að kenna. Ég hætti að borða nammi og stuttu síðar fer besta súkkulaðibúðin nánast á hausinn. Það hljóta að vera hér einhver orsakatengsl. Hlussan inni í mér kveinar í angist yfir tilhugsuninni um að fá aldrei aftur Chocolate Smothered Toffee. Í alvörunni fólk. Er þessi kreppa ekki komin út fyrir öll velsæmismörk núna?