Þetta hefur alltaf snúist um að finna jafnvægi hjá mér. Þegar ég skilgreini jafnvægi í lífi mínu eins og það lýtur að mat þá myndi ég segja að jafnvægi væri náð ef ég borða þegar ég er svöng og þar til ég er mett, þegar ég borða hreinan mat 98% tímans og nýt svo hinna tveggja prósentanna alveg niður í rassgat samviskubitslaust. Þetta ætlar að vera erfiðara í alvörunni en þetta virkar svona á blaði. Ég hef núna ekki vigtað mig í langan tíma. Og samkvæmt fötum og myndum hef ég ekki fitnað neitt. En ég hef líka greinilega ekkert lést. Og nú er ég farin að spá í því hvort það sé eitthvað til í því að til að ná jafnvægi á einum stað í lífinu þarf kannski einhver annar hluti þess að halla á eina hlið. Mig langar ekkert meira en að lifa planlaust. Ég á nefnilega ofboðslega erfitt með að fylgja plani og byrja ekki að hugsa um planið sem megrun. En planlaust er ég taugveikluð og stressuð un að allar ákvarðanir sem ég tek séu kolvitlausar. Ég sé þessvegna að til að ná þessu jafnvægi þarf ég að búa til þá hugmynd að planið sem ég fylgi sé ekki megrun. Ég er að vinna í því. Mér dettur helst í hug að setja á planið stöku kitkat, eða franskbrauðsneið. Og þá á þriðjudegi ekki um helgi. Svona planað spontaneity. Ég þarf að tækla helgarnar hjá mér. Ég er örlítið slösuð núna, hef í nokkrar vikur verið að meiða achilles tendon (sinina aftan á ökklanum). Ætlaði bara að hlaupa mig í gegnum sársaukann en hef núna verið skipað að slaka á í nokkra daga. Og panikkaði um leið. Ég hef nefnilega verið að nota hlaupin sem afsökun fyrir ofáti. Og nú þegar ég er ekki að hlaupa verð ég að hætta að éta. Það er ekki jafnvægi. Nú er ég algerlega sannfærð um að ég sé komin á þann stað í þessu ferli mínu sem segir að mér er skítsama hvort ég sé 100 kíló eða 60. Það eina sem skiptir máli er að ég sé nógu hraust til að stunda þá líkamsrækt sem ég hef gaman að í það og það sinnið. Akkúrat núna eru það hlaup. Og ég finn það að til að hlaupa eins og ég vil hlaupa þá þarf ég að vera léttari en ég er núna. Ég þarf þessvegna að fara að spá í hvernig ég hef í hyggju að gera þetta. Og hvað ég er eiginlega að gera.

Ég fæ oft bréf og kveðjur frá hinum og þessum þar sem ég fæ að heyra að ég sé fyrirmynd og annað fallegt. Ég er afskaplega stolt og ánægð þegar ég heyri svoleiðis. En þetta er líka tvíeggja sverð. Þetta þýðir líka að í hvert sinn sem ég tek lélega ákvörðun finnst mér eins og ég sé ekki bara að svíkja sjálfa mig heldur líka allt þetta fólk sem hefur trú á mér. Hverslags  fyrirmynd er það eiginlega sem stendur bara í stað og léttist ekki svo mánuðum skipti? Ég spyr sjálfa mig líka hvert ég sé að fara með þetta allt saman. Hvað ég sé fyrir sjálfa mig í framtíðinni  og oftast er svarið samofið því að ég þurfi að léttast um 10 kíló í viðbót.

Mig langar ekkert meira en að gefa sjálfri mér tíma til að halda áfram að kanna þetta ferli sem ég er í núna, að treysta líkama mínum til að segja mér hvaða næringarefni ég þarf. En ég þarf líka að taka á þeim hluta af sjálfri mér sem hlustar ekki á líkamann og treður í sig súkkulaðiköku. Ég er ekki í jafnvægi akkúrat núna.

Mestmegnis held ég að ég þurfi að láta af dramatíkinni og hætta að hugsa svona mikið. Kannski að ég þurfi bara að anda aðeins. Inn um nefið, út um munninn.