Ég er afskaplega stolt af hlaupinu mínu á sunnudaginn. Og það skrýtna er að ég er stoltust af því hvað það var ófullkomið. Það er nefnilega heilmikill munur á því hvernig maður sér fyrir sér og ímyndar sér velgengi og hvernig velgengi lítur út í alvörunni. Velgengi þýðir að maður skoðar mismunandi möguleika og prófar sig áfram, rekur sig á þegar maður gerir mistök og maður lærir af mistökunum. Og fyrir mér hefur það allra mikilvægasta verið að ég hef alltaf fléttað markmiðin mín við lífið eins og það er. Markmiðið var að hlaupa 10 kílómetra, en það markmið er líka bara eitt lítið skref í allsherjar prógramminu; hreysti fyrir lífstíð. Eitt 10 kílómetra hlaup er bara einn þáttur í stóru myndinni. Og stóra myndin inniheldur nefnilega líka vináttu og salsadans og romm og rölt og pizzu og lyftingar og allt hitt sem gerir lífið þess virði að taka þátt í því. Ég veit ekki hvað ég á að segja það oft en þetta er ekki tímatakmarkað verkefni. Þetta er lífið.

Og eins stolt og ég var af hlaupinu mínu á sunnudaginn var ég ennþá stoltari af því að á þriðjudagsmorgun, nákvæmlega eins og ég hef gert í marga mánuði núna, vaknaði ég klukkan fimm, reimdi á mig hlaupaskóna og fór úr að hlaupa eins og ekkert hefði í skorist. Og það er það sem þetta snýst um.