Þegar ég stóð sem hæst á hrokafjallinu mínu, þegar ég var á fullu í svelti og í stöðugum æfingum, lýsti ég því yfir að ég væri einfaldlega löt og gráðug. Að það væri út í hött að trúa því að allar fitubollur heimsins væru fitubollur út af einhverju sálrænu áfalli úr barnæsku. Þetta var þegar ég horfði enn á offituvandamál sem andlegt ástand til að tækla fremur en líkamlegt. Að maður þyrfti einfaldlega að ná tökum á manni sjálfum og skikka mann til að haga sér.

Núna, eftir að hafa lagt allt mitt í að reyna að grennast er ég ekki svo viss lengur um að þetta sé andlegt, sálrænt eða neitt til að gera með persónuleika. Ég er meira að segja komin svo langt að þurfa að biðja sjálfa mig (og allar hinar fitubollurnar) afsökunar fyrir að hafa haldið því fram að ég sé löt og gráðug.

Hefði ég lagt sama kappið í nám og ég hef lagt í megrunarkúra og líkamsrækt síðustu þrjátíu árin væri ég sjálfsagt post-doc og fremsti sérfræðingur á hverju því svið sem ég hefði kosið mér. Hefði ég lagt sama kapp í að safna peningum og ég hef lagt í megrunarkúra og líkamsrækt síðustu þrjátíu árin sæti ég sjálfsagt á milljóna innistæðu í bankanum. Hefði ég lagt sama kapp í starfsframa og ég hef lagt í megrunarkúra síðustu þrjátíu árin væri ég sjálfsagt bankastjóri.

Alveg sama hvað ég reyni þá get ég ekki grafið upp einn einasta þátt í lífi mínu sem ég hef lagt meiri vinnu, alúð, hugsun og verk en þetta að reyna að verða mjó. Og samt dirfðist ég að halda þvi fram að ég væri bæði löt og gráðug?

Ég vinn fulla vinnu, var í fullu námi, elda og baka flest frá grunni, el upp barn, rækta hjónaband, stunda hreyfingu og samt dirfðist ég að kalla sjálfa mig lata?

Ég man ekki eftir einum einasta degi þar sem ég barðist ekki við sjálfa mig, neitaði mér um eitthvað, hætti áður en ég var í alvörunni södd og samt kalla ég sjálfa mig gráðuga?

Nei, þetta reikningsdæmi gengur bara ekki upp. Ég er hvorki löt né gráðug. Ég er samansett úr genum sem hafa tilneigingu til að upptaka insúlín í meira magni en fólk sem er náttúrulega grannt og framleiða meira fitulag. Ég laðast ósjálfrátt að matartegundum sem ekki bara gera mann feitan heldur kalla síðan líka stanslaust á meira. Og þrátt fyrir þennan fyrirvara hef ég engu að síður tekist að berjast við sjálfa mig og er að grennast.

Þetta er ekki persónuleikabrestur, þetta að vera feitur. Það hefur ekkert með að gera hvernig manneskja ég er. Ekkert. Ég er hvorki löt né gráðug. Eða öllu heldur ég er ekki latari né gráðugri en hvaða næsta manneskja. Að vera feitur er líkamlegt ástand, hefur með hormóna, frumur, gen og mólekúlur að gera og þarf að tækla út frá því sjónarmiði.

Nei, ég er ekki gráðug og ég svo sannarlega ekki löt. Andskotakornið.