Það er bara hálfgert fríkát í gangi hjá mér núna. Ég fékk boð í atvinnuviðtal og það er loksins vinna sem ég hef áhuga á. Viðtalið er byggt þannig upp að ég á að halda 15 mínútna fyrirlestur um hvernig ég myndi stjórna teymi sem á í vandræðum með gæði. Svo er viðtal þar sem ég verð spurð spjörunum úr um hæfni mína á mismundandi sviðum. Ég er alveg að springa úr spenningi enda er þetta svakalega spennandi fyrirtæki og vinnan alveg það sem ég vil gera. Og ekki skemmir fyrir að fyrirtækið er á Wrexham Industrial Estate við hliðina á Rowan Foods þar sem Dave vinnur. Við gætum því farið saman í og úr vinnu og ég sparað mér 30 pund á viku í lestarmiða. Ég er því á fullu að búa til fyrirlesturinn minn og æfa mig í að vera æðisleg. Og það akkúrat í vikunni sem ég er að taka mataræðið algerlega fyrir með smásjá. Allt vigtað, mælt og útpælt. Sem er tímafrekt og smávegis stressandi enda er ég stödd í sykurþokunni minni sem gerir allt aðeins erfiðara. En það skiptir litlu máli hvaða óvæntu atburði lífið fleygir að mér, ég get ekki frestað því að taka á mataræðinu í eina mínútu. Það er nú eða aldrei. Ég ætlaði eitthvað að verða svakalega stressuð áðan þegar ég kom heim úr vinnunni, það átti eftir að gera smá húsverk ásamt því að ég hafði planað að búa til eggjamúffur tilbúnar í morgunmat og var búin að setja kjúklingabringur í marineringu sem þurfti að grilla tilbúnar í salat. Svo þurfti að strauja skólabúning, finna til nesti, finna til föt og æfingargalla fyrir morgundaginn og vinna að fyrirlestrinum. Svo andar maður bara í smástund, útdeilir þeim verkum sem aðrir geta gert fyrir mann, forgangsraðar og tekur svo verkefnin eitt af öðru. Ég þarf ekki endilega að vera súperkona. Og svona kom það, fyrirlesturinn tilbúinn, viku matseðill tilbúinn, skólabúningur tilbúinn. Allt hitt bara sallast svona einhvernvegin. Er ekki öllum sama þó það sé ryk í hornum hjá mér?