Nei, hættu nú alveg!

Ég er búin að kaupa mér jogginggalla. Bara komin í tríkotí. Flestum þætti það ekki í frásögur færandi en fyrir mér er þetta stórmál. Ég held að ég geti sagt og staðið við að þetta er fyrsta joggingflíkin sem ég hef keypt síðan ég fékk adidas apaskinnsgalla 1987. Í hann fór ég einu sinni. Og það sem verra er að ég ætla að nota hann á meðal almennings, ekki í ræktina. Ég nenni ekki í sturtu í ræktinni, langar bara til að drífa mig heim enda myndi ég sjálfsagt vera tæp á tíma ef ég væri eitthvað að dedúa við sjálfa mig eftir rækt. En get ekki alveg hugsað mér að fara í ræktargallanum i strætó, og vil alls ekki fara sveitt aftur í vinnufötin. Ég kom þessvegna með þessa lausn að strjúka af mér og fara svo í joggara og strillum í strætó. Það útskýrir þá rautt andlitið og vöntun á málningu; ég er greinilega íþróttamaður eftir æfingu. Og kemst vonandi upp með að vera smá sveitt í strætó og kemst fyrr heim. Málið er bara að ég er bara ekki hrifin af þægilegum fötum. Mér finnast þægileg föt óþægileg. Og það er algerlega sálrænt atriði. Í mínum huga er samasemmerki á milli þess að vera í teygjanlegu, leggings, joggings, stretch, víðu, rúmgóðu og þess að vera búin að játa sig sigraðann. Maður er þá búinn að gefast upp á að þykjast að vera ekki feitur og bara játar það fyrir almenningi. Það er mér og hefur alltaf verið algert kappsmál að vera snyrtileg, smart og veltilhöfð. Svona til að viðhalda þeirri ímynd að ég sé ekki feit og löt og luraleg í joggingalla. Og svo ætla ég núna bara að ferðast á milli borga, og það erlendis, í teygjubuxum! Þetta er voðalegt alveg hreint. Bjargar það einhverju ef ég segji frá því að buxurnar eru númer 14?