Árla morguns

Ég hef alltaf verið mikill morgunhani. Ég man þegar ég var í 8.bekk byrjaði Stöð 2 að sýna teiknimyndir á laugardagsmorgnum og þó ég hafi tæknilega verið of gömul til að horfa var ég alltaf komin á ról og gat horft á Jem and the Holograms í friði. Þetta hefur svo haldist allt í gegn, ég er alltaf búin með heilan vinnudag rétt um 10leytið. (Ekki að horfa á Jem and the Holograms). Mér þótti nú samt heldur um of í morgun þegar ég var komin fram úr klukkan hálf sex á laugardagsmorgni.

Josie, kisan okkar, er nefnilega heilmikill veiðiköttur, kemur með tvær til þrjár mýs inn á viku. Í morgun kom hún með eina sprelllifandi og fannst við hæfi að ég kæmi niður til að dást að veiðifærninni. Greyið litla músin skalf og hristist og var eins og límd við gólfið af hræðslu einni saman. Ég kem sjálfri mér á óvart með að geta tekið hana varlega upp og haldið á henni aftur út í grasið. Ég veit ekki hvort hún var eitthvað slösuð innra með sér, og kannski hef ég bara  framlengt einhverjar kvalir en hún var farin þegar birti og ég fór aftur út í garð. Sjálfsagt étin af uglu eða eitthvað.

Allavega, ég var á fótum og gat allt eins farið í húsverk. Smellti í kanilsnúða og spilaði CandyCrush á meðan ég beið eftir að deigið hefaði sig og mér finndist ég nógu mjó til að vigta mig. Þaes væri búin að pissa tvisvar eða þrisvar. Ég tvísteig reyndar aðeins við að vigta mig. Ég er nefnilega búin að vera geðveikislega mjó og sæt í vikunni. Ég veit ekkert afhverju, en þannig leið mér. Ég er alla vikuna búin að vera að berjast við þessar andstæðu tilfinningar sem halda aftur af mér að sættast við sjálfa mig eins og ég er og þessa þrá að léttast. Ég get bara alls ekki sleppt þeirri löngun og von. Kannski ef ég bara umfaðma það sem hluta af sjálfri mér líka, svona eins og ég er búin að sættast við að ég hef enga þolinmæði í langtímaverkefni, kannski er það bara besta lausnin. Ég bara viðurkenni að ég eigi alltaf eftir að langa til að vera mjó, og það er bara ég, en það þýði ekki að ég geti ekki glöð og sátt lifað í þessari samtíma fullvissu minni um að ég sé einmitt geðveikislega sæt og mjó núna.

Svona morgunpælingar skila kannski ekki miklu. En samt, ef ég er einu skrefi nær að finna jafnvægið var það kannski þess virði að bjarga einu músagreyi. Kanilsnúðarnir er tvímælalaust þess virði. Ég trúi staðfastlega á að matur sem maður hefur smávegis fyrir sé bestur. Og að það skipti litlu máli þó það sé þá eitthvað sem flokkast sem "óhollt". Það er nefnilega allt of auðvelt að verða sér úti um nammi. Ég labba framhjá nokkrum búðum á leið heim úr vinnu og tók þessa mynd bara svona í bríaríi án þess að miða sérstaklega á nammið;

Súkkulaðikexpakkar, Oreokex, snakk, hlaup... allt á 50 pence. Hundraðkall. Það eina hollt sem mér dettur í hug sem kostar 50 pence er gúrka. Ein gúrka eða stór pakki af oreos? Ekki nema von að við séum öll rorrandi um í spiki. Þetta er ódýrt, innan seilingar, auðvelt og í ofgnótt. Ég veit að þetta gerir mér erfitt fyrir. Að grípa stóran maltesers poka fyrir hundraðkall? Ekki málið, ég er meira segja ekki viss um að það geti verið svo margar hitaeiningar í hundraðkalli. Mín lausn er að forðast sem mest að labba framhjá svona búðum. Og setja mér svo það verkefni að vinna inn fyrir ljúfmetinu. Ef ég þarf að standa í eldhúsinu, fara út í búð að kaupa hveitið, hnoða, blanda, fletja, skera, nú þá á ég gúmmelaðið meira skilið. Svo er ég líka frelsishetja í músasamfélaginu.

Af vinnu

Því er ekki að neita að ég hef verið afskaplega lukkuleg með starfsframa minn hér í Bretlandi. Ég eyddi nokkrum árum í gleraugnaverslun, starf sem átti sérlega illa við mig. En um leið og ég fór í MBA námið fékk ég vinnu hjá skattinum sem var sérstaklega vel til fundið því vinnutíminn var þannig að ég náði að koma af stað hreyfingu og betri hugsun um mataræði. Ég er enn alveg viss um að stór þáttur í velgengni minni til að byrja með að léttast var að ég hafði allan morguninn út af fyrir mig til að stússast, planleggja og hreyfa mig.
Deildinni minni hjá skattinum var svo lokað og ég tók fyrstu vinnu sem bauðst, hjá Lloyds Banking Group. Ég byrjaði alveg á botninum, var ekki einu sinni fastráðin. Eftir nokkra bið losnaði þó staða þar sem ég hafði nokkur mannaforráð og komst inn í deildina sem sér um skuldara. Síðan hef ég unnið mig upp og er núna í deild sem sér um leiðréttingar á mistökum, hvor sem þau eru af manna völdum eða vegna tölvukerfis. Mér finnst ferlega gaman í vinnunni og sérstaklega búið að vera gaman núna undanfarna mánuði. Bæði vegna þess að nýjir yfirmenn mínir eru öll á mínu bandi, vinnan sjálf er fjölbreytt og ég læri eitthvað nýtt á hverjum degi og svo vegna þess að ég er að gera hluti sem ég er flink við. Ekki skemmir að ég er loksins á ágætum launum og svo það sem nýjast er; ég get unnið heima. Ég er búin að fá fartölvu og örugga línu svo ég get tengst bankakerfinu heiman frá mér. Svo sit ég bara í náttfötunum og stjórna "conference" símtölum og ráðgeri og skrafa við samstarfsfólk í Chester, Brighton, Edinborg, Glasgow, Halifax, Andover, Birmingham, London, Manila og Bangalore. Þetta gerir það að verkum að það er eins og maður sé að vinna fyrir sjálfan sig.

Nýjasta verkefnið er mér sérstaklega hugleikið þar sem ég hef tækifæri til að halda fyrirlestra og vinna í að vinna "hearts and minds" eins og það er kallað. Ég veit ekkert skemmtilegra en að halda pistla fyrir áhorfendur og ég hlakka til að þróa skilaboðin. Þar sem ég sat hér heima við að búa til fyrirlesturinn datt mér skyndilega í hug að um daginn hafði ég lesið viðtal við konu sem sagði að eftir að hafa grennst þorði hún loksins að gera allskonar hluti. Ég hugsaði með mér að það væri eitt, ég hefði aldrei látið spikið hindra mig neitt sérstaklega. En núna verð ég að viðurkenna að tilhugsunin um að líða vel með sjálfa mig hvað útlitið varðar á tvímælalaust eftir að skila sér í öruggri og skemmtilegri flutningi á fyrirlestrum. Meira segja þó ég geri það í náttfötunum.

Stream of consciousness

Það grípur mig stundum alveg gífurlegt eirðarleysi. Þar sem ég stika um í leit að einhverju áhugaverðu til að eyða tíma mínum í en á sama tíma er ég líka lömuð af leti og einbeitningarleysi og nenni alls ekki að gera nokkurn skapaðann hlut. Þetta eru erfiðir dagar. Sér í lagi á sunnudegi þar sem mér finnst að ég eigi að slaka á. Og ef ég get ekki slakað á nú þá ætti ég að vera að nýta tímann í að hreyfa mig eða taka til eða skipuleggja vikuna eða gera eitthvað worthwhile. En ég nenni engu. Álpast bara um með sífellt meiri áhyggjur að dagurinn sé að sleppa frá mér og að áður en ég viti af sé kominn mánudagur og ég sóað heilum sunnudegi í að vera löt og eirðarlaus.

Mér finnst skrýtið þegar svona gerist. Sérstaklega um helgar þar sem ég eyddi laugardeginum bara í að gera gott við sjálfa mig. Morgunmatur á kaffihúsi, svo á beauty parlour að láta flikka aðeins upp á mig. Hádegismatur á bistró, og svo bíó og dinner á deit með manninum um kvöldið. Ég ætti að vera alveg sátt og fullnægð í sálinni.

En í dag virkar ekkert. Ekki stúss, ekki jóga, ekki þrif ekki skrif. Mér bara leiðist í sálinni. Ég get ekki útskýrt það betur. Ég eyddi morgninum í að búa til dásemdar marrókkóskan tagine rétt til að dreifa huganum, horfði svo á Casablanca í eftirmiðdaginn og er að reyna að lesa, reyna að skrifa, reyna að hreyfa mig en kemst ekki áfram með neitt.

Mig langar ekki einu sinni til að borða neitt svakalega. Kannski er það að trufla mig. Venjulega þegar mér leiðist í sálinni er það undanfari ofátskasts. En mig langar ekki einu sinni neitt sérstaklega til að borða. Það er dálítið sérstök tilfinning fyrir mig, að langa ekki til að borða. Ég ætti kannski að hætta að væla og hætta að pæla og njóta frekar bara þessarar tilfinningar að langa ekki í mat?

Sko! Mér líður alltaf betur við að skrifa.

Með hlandið í skónum.

Í ár setti ég engin áramótaheit. Ég ætla að halda heiti síðasta árs og kaupa eins lítið af drasli og ég mögulega get en að öðru leyti strengdi ég engin heit. Ég hef hinsvegar sett mér svona mottó, lífsorð sem ég ætla að fylgja. Og ég þarf að minna sjálfa mig á þetta svona eins og fólk sem öðruhvoru spyr hvað Jesús myndi gera.

Í ár ætla ég að vera hugrökk, auðmjúk og góð. Hugrekki er eitthvað sem ég þarf meira af, til að vera meira fylgin sjálfri mér, til að breyta aðstæðum sem mér líkar ekki og til að vera meira tilbúin til að gera nýja hluti. Að vera góð er sjálfsagt og maður ætti ekki að þurfa að minna sjálfan sig á það en stundum gleymir maður sínum minnsta bróður í amstri dagsins. Auðmýktin er svo það sem er kannski einna erfiðast fyrir mig. Fyrir mér snýst auðmýkt um að viðurkenna eigin breyskleika og vanmátt og að vera þakklát. Ég stoppa oft við og þakka í auðmýkt fyrir allt það sem mér hefur verið gefið; góða fjölskyldu, vini, gáfur og gjörvileik. Og þarf svo að minna mig á að vera auðmýkri. Ekki auðvelt.

Það var svo í dag sem ég þurfti heldur betur að sýna auðmýkt og ég var all rækilega minnt á hvað ég á langt í land með það dæmi allt saman. Það var nefnilega þannig að eftir sem á daginn leið jukust líkur á að ég myndi hreinlega pissa á mig. Læri og rass er núna gersamlega ónothæf af harðsperrum þannig að ég get með herkjum og heraga einum sest á klósett. Svo vont að ég íhugaði af alvöru um stund í dag að láta frekar bara gossa heldur en að ganga í gegnum sársaukann við að setjast á dolluna.

Þetta hef ég semsagt upp úr því að kalla þjálfarnn minn "drengstaula" og fyrir að hnussa yfir "mjúkum" æfingum sem hafa ekkert upp á sig. Ég rétti því upp hendur og legg núna traust mitt á hann og ét ofan í mig allan minn hroka. Og fylli inn matardagbókina mína í bljúgri auðmýkt. Amen.

Af auðmýkt

Ég lagði af stað í rækt klukkan fimm þrjátíu í morgun, hjólaði galvösk í gegnum velska rigningu til að hitta á Paddy klukkan sex. Tíminn með honum var svo betri en ég þorði að vona. Hann hafði ekki sent mér prógrammið mest megnis vegna þess að hann vildi fara í gegnum það með mér. Sýna mér allar hreyfingarnar og passa að ekkert væri of mikið fyrir bak og hné. Svo var hann líka með vitlaust netfang. Allt fyrirgefið og ég hlakka núna bara til að vinna með honum. 

Hann vill að ég haldi líka út matardagbók. Ég ætlaði fyrst um sinn að malda í móinn. Hvað gæti hann, þvengmjór drengstaulinn sagt mér til um mataræði? Það er EKKERT sem ég veit ekki um hvernig á að borða mat í aðhaldi! En svo mundi ég að mottóið í ár er auðmýkt. Ég er að reyna að hætta að vera svona hrikalega hrokafull. Þannig að ég ætla samviskusamlega að hripa allt niður fyrir hann og sjá hvað hann segir.  Ég hef reyndar haldið úti myndamatardagbók með vinkonu minni á FB um nokkurt skeið en kannski verður áhugavert að heyra hvað 25 ára strákpjakkur segir um matinn minn?

Kjúklingaleftovers með grænmeti

Túnfisksalat, nachos og skyr

Bananni og 20 g af hnetusmjöri

Yfirnáttúrulegir hafrar með rúsínum, kanil og grískri jógúrt.

Nýtt, allt nýtt.

Þessi vika er búin að vera heldur annasöm. Ég hitti nýja þjálfarann minn síðasta mánudag í fyrsta sinn og líkaði vel. Hann var heldur blíðlegur að mínu mati, vildi taka öllu mjög rólega til að kanna hvernig brjósklosið og hnén myndu standa sig. Ég hafði líka á tilfinningunni að hann sé ekki vanur að gamlar kellingar eins og ég vilji bara lyfta þungum lóðum. Hann sagðist þurfa að skoða vel og vandlega hvernig hann myndi setja upp plan fyrir mig sem taki bak og hné inn í dæmið. Þetta er eflaust allt mjög skynsamlegt en ég verð að viðurkenna að ég var smávegis svekkt, ég vil bara djöfulgang og testesterón og svita. Ég bjóst svo við að hann myndi senda mér prógram í vikunni en ég hef ekkert heyrt í honum síðan á mánudag. Er dálítið svekkt en verð að gefa honum tækifæri. Við eigum að hittast aftur í fyrramálið. Og ég er loksins tilbúin í að gefa mig í verkefnið.

Ég var nefnilega líka smávegis fegin að hafa ekki prógramm. Það var allt vitlaust að gera í vinnunni. Ég þurfti að setja saman skýrslu fyrir fjármálaeftirlitið sem þýddi gífurlegt stress og mikla yfirlegu. Og ég hafði bara engan tíma til að hugsa um ræktina eða matinn sem ég var að borða. Ég reyndi einsg og ég gat fram eftir vikunni en ég skal bara viðurkenna að á fimmtudagskvöld gafst ég upp og þurfti algerlega að nota alla orku sem ég átti í vinnuna. Gat bara ekki eytt tíma í að plana matseðil, búa til nesti eða hnykla viljastyrksvöðvann. Og það bauð heim sérlega smekklegu ofáti um helgina. Fínt, búið. Byrjum aftur.

Dagurinn í dag bauð svo fallega upp á nýjar og ferskar byrjanir. Ég þreif allt húsið og tók þvottahúsið í gegn þar sem ég var að fá nýja þvottavél. Fórum svo með allskonar drasl í endurvinnslu og fékk svo matarsendinguna fyrir vikuna frá ASDA. Það er því allt hreint og fínt, í röð og reglu með nýja þvottavél og fulla skápa af fallegum mat. Og þannig er það. 

Skinny kjúklingabaka, gulrætur og grillaðar nípur. 

Samanburður er dauði gleðinnar

Það er ekki hægt að snúa sér við án þess að rekast utan í einhvern sem er að dítoxa, eða í átaki eða er að breyta lífstíl í vinnunni akkúrat núna. Kannski óhjákvæmilegt á þessum árstíma, fólk gerir sífellt betur og meira við sig yfir aðventuna sem líka virðist lengjast stanslaust og því meiri ástæða til að reyra sultarólina eftir veisluna í desember,
Teymið sem deilir hæðinni með mínu teymi er búið að setja upp keppni sín á milli um hver getur lést mest á næstu vikum. Svona Biggest Loser dæmi eitthvað. Ég var að spjalla við eina úr því teymi í dag þegar hún sagði mér hvað hún er þung, hversu mikið henni brá við að sjá upphafstöluna sína. "93 kíló! stundi hún. Ef hún væri Íslendingur hefði þetta verið sagt á innsoginu. "Ég er 93 kíló! Ég er skrímsli!" kveinaði hún.
Ég var alveg rosalega hissa. Í fyrsta lagi að hún skildi segja mér hversu þung hún er. Það er vanalega algert tabú að segja upphátt hversu þungur maður er hérna, ég held ég hafi bara aldrei heyrt aðra breska konu segja mér raunþyngd. Í öðru lagi þá var ég hissa á hversu þung hún er. Ég hélt í alvörunni að ég væri eina manneskjan sem er þyngri en ég lít út fyrir að vera. Ég hefði aldrei giskað á að hún væri mikið yfir 80 kílóum. Ekki að það skipti máli, það er alltaf að verða augljósara að meðalþyngd og staðlar bara virka ekki á manneskjur. Engu að síður þá rak mig í rogastans. Kannski að hér væri einhver loksins sem ég geti borið mig saman við til að reyna að sjá utan frá hvernig ég lít út í alvörunni. Mig vantar alltaf einhvern sem ég get borið mig saman við til að reyna að lækka í mér rostann. Ég nefnilega held að ég haldi bara að ég líti út fyrir að vera mjórri en ég er.

Alltaf sami hrokinn í mér. Málið er nefnilega að hér er ég 102 kíló en engu að síður í hné háum leðurstígvélum og Boss kjól (einn af 5 flíkum sem ég ætla að kaupa í ár) og mér finnst sjálfri ekki eins og ég sé 102 kíló. Ef mér væir ekki svona illt í hnjám og baki myndi ég í alvörunni bara segja fokk it og gleyma þessu vafstri. En mér er illt og ég verð að taka á því. 

En djöfull var gott að vita að það eru fleiri hlussur þarna úti en bara ég. 

Af marglyttum

Ég mætti aftur í vinnu eftir alveg hrikalega gott jólafrí. Satt best að segja var þetta eiginlega of gott jólafrí. Eftir geðsjúklegt stress í desember gat ég eiginlega ekkert gert nema legið í sófanum og dormað á milli þess sem ég raðaði súkkulaðimolum eins og tetris kubbum upp í mig. Þetta var alger slökun og algerlega það sem mig vantaði .Ég núllstillti alveg. Jólin voru yndisleg, og áramótin hrikalega skemmtileg þar sem við fórum í nett partý til Coventry.

Ég er samt að díla við mikla togstreitu núna. Ég nefnilega þyngdist all svaðalega á þessu tímabili, fyrst í stressinu í desemberbyrjun og svo í slökuninni í desemberlok. Og hreyfði mig ekki rassgat allan mánuðinn. Það hefur skilað sér í aunum hnjám, töpuðu þreki og 102 kílóum. Semsagt aftur yfir hundrað sem átti enn einu sinni að vera algert nó nó. Ég er þessvegna alveg í mínus yfir þessari gengdarlausu spiksöfnun en á sama tíma hefði ég ekki breytt einni mínút af fríinu. Ó fokk it. Það þýðir ekkert að grenja um þetta.

Í stað þess að grenja fór ég í ræktina fyrir helgi og fann mér einkaþjálfara. Ætla að hitta Paddy núna vikulega næstu þrjá mánuðina svona alla vega. Hann ætlar að hjálpa mér aftur inn á beinu og breiðu og setja smá stefnu í þetta hjá mér. Við ætlum að einbeita okkur að lyftingum og að koma bakinu í betra lag. Hann er með prógram sem miðar að ná persónu meti á mánaðarfresti sem hentar mér mjög vel. Ég þarf nefnilega að taka smá fókus af vigtinni. Þegar ég fattaði að ég var orðin 102 kg féllust mér nefnilega hendur. Og í stað þess að fíleflast og þruma þessu af mér varð ég bara leið og niðurdregin og kláraði Mackintoss dósina. Og keypti svo meira súkkulaði.

Já, ég er stefnulaus og ringluð akkúrat núna og vantar hjálp. Ég þarf á þjálfaranum að halda og ég þarf á stuðningi frá vinum. Sem betur fer fékk ég þessa litlu fartölvu í jólagjöf og get núna farið að skrifa almennilega aftur. Það er bara allt annað líf að hafa lyklaborð!

Nýja árið byrjað því svona hálf álappa-og silalega. Kominn áttundi janúar og ég enn bara búin að hugsa um stefnu, en hef ekkert enn gert í málunum. Ég er hinsvegar ákveðin í að láta ekkert ná mér niður, ekki einu sinni að fara aftur yfir hundrað. Ég ætla að vera þakklát, auðmjúk og hugrökk. Það er það sem ég ætla að gera.