Vel búin á hádegisrölti.

Ég er ægilega lukkuleg með að vinna í Chester. Það er ekki gaman að þurfa að ferðast þangað en daglegt rölt mitt um borgina í hádegishléinu bætir mér upp skaðann. Chester er með fallegri borgum sem ég hef séð, og þar er gott að borða, gott að versla, margt sögulegt að sjá og skemmtilegt andrúmsloft. Ég sé alltaf eitthvað nýtt á hverjum degi og skemmtilegast finnst mér að leita að ártölum á húsum. Það elsta hingað til er 1247. Ég held að Íslendingar séu alltaf smá svag fyrir gömlum arkítektúr af því að við eigum ekkert alvöru gamalt. Bara Eyrarbakka. Í dag fór ég inn í "Browns of Chester" sem er voðalega fín verslun. Og þar skoðaði ég há stígvél vegna þess að þessi sem ég keypti í fyrra eru ónýt. Og komst að því að ég get auðveldlega rennt upp hnéháum leðurstígvélum sem eru EKKI með neinni teygju. Ég er með eðlilega kálfa. Risastóra trúðafætur ókei en kálfarnir, 100% eðlilegir. Og það gerir mig enn lukkulegri með að rölta um Chester.

Haframúffurnar mínar eru núna Breyttar og Endurbættar! Mér dettur alltaf í hug kötturinn Grettir þegar ég sé New and Improved! Hann hafði áhyggjur að hann hefði þá verið að borða old and inferior áður. En múffurnar mínar voru fínar eins og þær voru en núna eru þær rosalega góðar. Ég skipti út mjólkinni fyrir náttúrulega jógúrt og maukaði saman við bananann með töfrasprota. Og bakaði aðeins styttra. Og þær eru stökkar og sætar að utan, mjúkar og heitar að innan og ég sofna spennt af tilhlökkun að fá þær í morgunmat. Þetta kalla ég sko lystina að lifa.

Svona smá afterthought nú þegar restin af lakkrísnum og Nóakroppinu hefur verið ryksugað upp yfir X-factor úrslitunum; hvað er "eðlilegur" skammtur af nammi? Hvað myndi náttúrulega grönn manneskja með engar sérstakar vangaveltur um mat og samband sitt við hann sem samt nýtur þess að borða nammi öðruhvoru kalla "eðlilegan" skammt af sælgæti? Ég er bara svona að velta því fyrir mér þar sem ég horfi á tóma skálina. Er ég enn að fara yfir strikið þó svo ég fylgi prógrammi allan sunnudaginn en borða svo nammi á sunnudagskvöldi? Er ég enn að skemma fyrir mér með óeðlilegu magni?

Svartur er hann og gómsætur eftir því.

Þetta var ég að dúlla mér við í eldhúsinu í gærkveldi; Parmesanblómkáls"brauð"fingur. Og þetta var bara ljúffengt með Balsamickjúllanum mínum á blómkálsbeði. Þessi blómkálsgleði mín ætlar bara engan endi að taka og við tökum því bara fagnandi. En þetta er máltíð gærdagsins og í dag hugsum við um annað og meira spennandi. Velskt lambakjöt með roasties og yorkshire pudding. Já nú á þessum fyrsta sunnudegi í aðventu fær vitleysismáltíðin hefðbundna breska yfirhalningu með einu íslensku rauðkáli. Eða kannski norsku. Við Láki erum búin að ná í jólakassann og meðan lambið snýst á sínum teini ætlum við að bjóða jólin velkomin hingað á Plas Cerrig. Jólin eru sá tími sem mér finnst húsið njóta sín best, það er afskaplega picture perfect jólakofi, hvað svo sem má segja ljótt um það annan árstíma. Meira að segja "Bah Humbug" Dave er í stuði og búinn að setja jólatónlist á fóninn fyrir okkur. Úti er snjór en inni er hlýtt og ég er svona nokkuð viss um að lífið verði ekki betra en þetta. Jú, kannski á meðan ég er að borða restina af lakkrísnum. Þá verður það ekki betra.

Nú erum við að nálgast alveg nýtt svæði. 92.9 í morgun og það er sko svo sannarlega tala sem ég hef ekki séð áður. Mig minnir að ég hafi verið 89 í byrjun 9. bekkjar og svo náttúrulega grenntist ég heilmikið það árið, en ég man engar tölur. Við getum því fullyrt að talan 92 eitthvað er alveg ný. Og velkomin. Að hugsa með sér; lakkrís og nóakropp, pizza og harðfiskur, smá bjór og rauðvín og ég léttist samt. Er þetta ekki æðislegur megrunarkúr? Ég hef  núna lokið 63% verkefnisins og er 26% minni að rúmmáli en ég var í upphafi. 26% af sjálfri mér bara horfin. Mig langar meira að segja til að segja að ég er örugglega léttari en þetta því ég er svo uppfull af hori að það eitt vegur örugglega um kíló. Mikið er leiðinlegt að vera með hor. Ég fann ekkert bragð af kotasælubombunni minni í gærkveldi og ég uppfylltist kvíða og depurð við tilhugsunina um að kannski verð ég enn með hor á sunnudaginn og hver er þá tilgangurinn í að borða vitleysu þá? Og mig langaði bara til að leggjast niður og gefast upp þetta var svo hræðileg tilhugsun. Þannig virkar heilinn í mér. Lífið er hreinlega ekki þess virði að lifa ef ég finn ekki bragð af mat. Og ég stend við þetta. Ekki misskilja mig. Ég elska holla, bragðgóða matinn minn og ég vil heldur borða hann. 95 % tímans. Hin 5 prósentin fær hlussan og hún er bara hluti af mér sem verður líka að fá að njóta lífsins.

Mikið rosalega er íslenskur fiskur góður.

Á stússi í Wrexham

Stutt gaman en skemmtilegt; nú er bestu mamma og pabbi farin aftur heim og lífið fer víst aftur í einhvern vanagang, hvernig sossum hann nú er. Þetta var að sjálfsögðu æðislegt að hafa þau hér hjá okkur en ég ætla ekki mikið að dvelja við það núna því ég verð svo döpur þegar ég hugsa um að nú veit ég ekki hvenær ég sé þau næst. Ég er svo heppin að þau eru 100% með mér í þessu brölti mínu öllu og þessvegna var auðveldara fyrir mig að fylgja planinu. Kannski ekki alveg hundrað prósent (ég skora á hólm hvern þann Ítalskra pizzuaðdáenda sem hefðu getað gert eins og ég og hætt við fjórðu sneið á Piccolino í Chester) en nóg samt til að ég er ekki með kvíðahnút fyrir mælingum á laugardag. Blómkálstilraunirnar héldu áfram og ég get svo svarið það ég hef bara sjaldan verið eins spennt fyrir neinu og þessu. Fyrir mér er trixið algerlega fólgið í að raspa blómkálið niður svo það sé "hrísgrjónað", annars er maður bara að borða gufusoðið blómkál, en ef það er raspað í spað þá má til dæmis setja út á það bolognese sósu og smá parmesan og manni er nokk sama um að það sé ekkert pasta. Það má setja það með indverskum og þá skiptir engu máli að engin hrísgrjón eða naan fylgi. Þetta er með ólikindum en heilagur sannleikur. Eftir smá tilraunir þá er ég komin niður á þessa aðferð. Ég tek einn blómkálshaus og brýt í svona 5 parta. Set í skál og plast yfir og inn í örbylgju í 5 til 6 mínútur. Ekkert vatn með. Svo út og læt aðeins þorna áður en ég raspa niður með grænmetisrasp. Ég get svo geymt það sem útundan verður í ísskápnum og hitað upp við næstu máltíð. Klikkað.

Pizza eða hvað?

Á einhverju netvafri mínu rakst ég á þessa uppskrift en bara hreinlega trúði þessu ekki. Blómkál sem botn á pizzu? Nei, hættu nú alveg og allt það. En svo á einhverju "Low-carb" vefsíðuflakki sá ég þetta aftur og aftur. Blómkál í staðinn fyrir pasta, í staðinn fyrir hrísgrjón, í staðinn fyrir pizzubotn. Og ég ákvað að þetta væri þess virði að prófa. Beið eftir góðri stund eins og laugardagskvöldi þegar mamma og pabbi eru hjá mér. Bjó til eina venjulega svona ef blómkálið færi alveg út um þúfur. En mamma mía! Ég hef bara sjaldan smakkað neitt jafn gott. Ég þarf núna að fara í alvöru tilraunastarfsemi með kryddtegundir, með fitusnauðan ost, með parmesan, með blómkáls bolognese og ýmislegt fleira áhugavert. Ég hef sérlegan áhuga á að búa til blómkálshvítlauksfingur til að dýfa í tómatmauk. Allavega, ef mér tekst að snúa fituinnihaldinu aðeins mér í hag þá kemur þessi sko aftur. Og aftur og aftur og aftur. Og aftur.
Smá update: Nú eru liðnir tæpir fjórir tímar frá því að ég borðaði gripinn og er búin að prumpa nánast stanslaust síðan. Ekki dömulegt, ó sei, sei nei. Þess virði? Jebb.

Er á vitlausum stað, á að vera á milli

Nú er mikið stuð framundan, bestu foreldrar í heimi ætla að koma og vera hjá okkur núna fram á miðvikudag. Sem betur fer eru mamma og pabbi ekki bara mínir helstu hvatningsmenn í baráttunni við spikið heldur eru þau líka mínir helstu stuðningsaðilar. Ég hef þessvegna engar áhyggjur af því að planið fari út um þúfur næstu dagana. Ég kemst reyndar ekki í ræktina en ég geri bara eitthvað annað í staðinn hér heima. Og með smá skipulagi sé ég enga ástæðu fyrir því að mataræðið fari eitthvað út um gluggann. Og ég get róleg hlakkað til að fá saltlakkrís og Nóakropp á sunnudaginn. Lukkan yfir mér alltaf hreint. Ég er ekki með nein svakaleg plön, smá rölt um Rhos, sunnudagslæri á Tyn-Y-Capel, ránsferð um Chester og kannski ein fjallganga á Pen-Y-Rhos. Við sjáum til. Ég hlakka bara til að hafa þau hjá mér og að Láki fái að eyða tima með ömmu sinni og afa. Lukka alltaf hreint.

Það er algengt og eðlilegt þegar maður er að rembast við að breyta sér öllum og léttast og breyta lífstílnum og breyta siðum og venjum og öllu sem manni er tamt að það komi tími þar sem þetta er bara of erfitt, eða of stórt verkefni eða vonlaust. Það kemur sá tími þar sem maður sér ekki tilganginn, þar sem ekkert gengur upp þar sem maður hefur bara ekki lengur löngnina til að láta þetta allt saman ganga upp. Á þessum tímapunkti gefast flestir upp. Hætta þessu veseni bara og gamlir siðir og venjur taka sig aftur upp. Vanalega myndi þetta líka gerast hjá mér. Hingað til hafa allar tilraunir, alveg sama hvað þær byrjuðu glæsilega, farið út um þúfur. Í þetta skiptið held ég að það sem hafi skipt sköpum var að ég náði að halda hreyfingunni inni. Alveg sama hvað ég var að klúðra mataræðinu öllu saman þá mætti ég alltaf í ræktina. Alltaf. Og það er svarið. Alveg sama hvernig manni líður, hvort sem manni er illt, eða í vondu skapi, eða of feitur eða allir brjóstahaldarar skítugir eða maður er of þreyttur eða of bissí þá verður maður að mæta í ræktina. Og ef maður bara heldur áfram að mæta í ræktina þá fær maður verðlaunin. Maður hættir að vera í vondu skapi og kemst í endorfín vímu. Þetta er allt of huglægt atriði þetta að bíða eftir "hvatningu" (motivation). Með því að halda áfram að æfa býr maður til sína eigin hvatningu.

Ég er núna að njóta afraksturs erfiðisins. Ég er enn hérna. Ég horfi á sjálfa mig í speglinum og kemst ekki yfir hvað likami minn er fær um. Eftir öll þessi ár sem hann var bara gagnslaus hlunkur af spiki er ég núna að sjá merki um að hann er að verða stæltur og sterkur og hraustur. Og ég veit með 100% fullvissu að það er þessi tilfinning að líkami minn sé fær um að gera ýmislegt sem hefur breytt öllu. Ég veit að skapsveiflurnar eru stundum dálítið erfiðar að díla við. Suma daga er þetta bara ekki jafn skemmtilegt og mér finnst þetta akkúrat núna. En það skiptir engu máli af því að ég veit að næst þegar ég sveiflast niður á við þá mæti ég líka í ræktina og ég verð stæltari, sterkari og hraustari. Bara að halda áfram að hreyfa sig, það er það eina sem skiptir máli.

Það er þetta með morgunmatinn. Þegar ég var mestmegnis bara í léttu morgunhoppi þá var allt í lagi að fá mér bara vatn áður en ég byrjaði á skoppinu en núna þegar ég er að lyfta þungum járnum verð ég að borða morgunmat áður en ég byrja að hamast. En ég er sitjandi í lest klukkan 6:40 með stírurnar enn í augum og hálfvönkuð öll. Fyrir utan að vera ekki svöng. Og uppáhalds morgunmaturinn er hafragrautur. Hvað gera bændur í þessari stöðu? Jú, finna upp meðfærilegan hafragraut. Hafragraut sem má ferðast með, borða heitan eða kaldan og án þess að vera með skál og skeið. Þannig kom ég með haframúffurnar mínar. Í skál fara 150 g hafrar, 1 tsk lyftiduft, nokkrar rúsínur, góð slumma af kanil og öööööggulítið af salti. Í annarri skál mauka ég 1 banana saman við slurk af mjólk og tappa af vanilludropum. Svo er þessu öllu blandað vel saman áður en sett er í sílíkón muffins form. Ég sullaði líka smá sykurlausu karamellusýrópi ofan á til að búa til svona aðeins meira djúsí fílíng. Ofninn settur á 190 og bakað í svona hálftíma. Og voilá! 6 haframúffur tilbúnar. Þar með eru næstu 3 morgnar sorteraðir og hægt að borða hafragrautinn sinn og halda á honum í hendinni. Þannig að hægt er að borða hann og njóta þó maður sé svefngengill um borð í strætó eða lest. Þetta er nýja uppáhaldið mitt og alveg hrikalega gott. Hollt, gott og hentugt. Enn engar myndir. Voðalegt er þetta að vera myndavélalaus....

Breskur fiskur; Briskur

Mér finnst fiskur afskaplega góður. En ég var líka alin upp á heimili þar var ofgnótt af ferskum fiski á boðstólum (ég ætlaði að skrifa borðstólum) og svo ferskur að það var ekkert fiskibragð af honum, ef það meikar sens. Bara soðinn með kartöflum og smjöri fannst mér hann bestur, eða með tómatsósu og hamsatólg. Svo þegar ég var eldri þá byrjuðu mamma og pabbi að gera tilraunir með grænmeti og ost og ofnbökun og svo komu til fleiri fiskegundir en bara ýsa og saltaður þorskur. Koli og rauðspretta, steinbítur og fleira í þeim dúr. Þannig að ég var vel búin undir að elda allskonar spennandi fiskrétti. Og núna þegar lífstíllinn stendur sem hæst er auðvitað lífsnauðsyn að borða sem mest af fiski. Fullkomið prótein, fitulaust og svo létt á hitaeiningum. En get ég fengið almennilegan fisk hér í Bretlandi? Jú, kannski ef ég væri tilbúin til að selja Láka í ánauð en það er bara ekki í boði. Ég er búin að reyna alla fisksalana og alla markaðina og allar stórverslanirnar og ég fæ bara úldna blokk sem ég pakkaði sjálf í Meitlinum sumarið 1988. Ekki nema von að þeir þekja fiskinn sinn í orlý degi, djúpsteikja svo í olíu og puðra svo ediki yfir hann allan. Það er allt gert til að fela ýldubragðið. Og ekki get ég álasað þeim. To the chippie everyone.

Bodum mjólkurfroðari.

Ég er alveg rosalega mikið fyrir pakkningar og yfirborðslétt útlit. Þannig er ég 100% Chanel stelpa bara af því að mér finnst fátt jafn fallegt og svartgljáandi boxin með hvítu c-unum. Ég skal meira að segja viðurkenna að mér er alveg sama hvort gæðin fylgi verðinu, ég vil bara hafa fallegu Chanel umbúðirnar í kringum mig. Að sama skapi þarf að vera fallegt inni hjá mér og ég er voða mikið fyrir að raða hlutum þannig að það er óþægilegt að nota þá svo lengi sem það er fallegasta uppsetningin. Eitthvað sem gerir eiginmanninn alveg klikk. En svona er ég bara. Og þegar kemur að matnum mínum þá verður allt að vera borið fram og fallega uppsett just so. Þessvegna fer ég með 6 mismunandi plastdalla með mér í vinnuna, disk, hnífapör og servéttu og stilli svo öllu klabbinu upp á skrifborðinu mínu. Ég uppsker oft skrýtnar athugasemdir, en að mestu leyti er það öfund yfir hversu fínt ég fæ að borða og undrun yfir að nenna þessu. Fyrir mér er þetta ekkert að nenna, taka bara nokkrar mínútur í skipulag og þá er þetta ekkert mál. Svo hér heima um helgar fer ég alveg á útopnu. Allar máltíðir bornar fram að kostgæfni og hafa ber í huga að ég borða 6 máltíðir yfir daginn. Kaffið mitt er svo alveg sér kapituli. Ég elska nebblega mjólkurkaffi hverskonar en það er erfitt að búa svoleiðis til heima án þess að eiga milljón krónu ítalska vél. Ég vil helst þykka froðu sem helst alla leið niður á botn bollans, og best finnst mér bragðbætt kaffi eins og skinny caramel macchiato á Starbucks. Ég er búin að eignast sykurlausa sýrópið þeirra en mjólkurfroðan alltaf smá vesen. Þangað til ég eignaðist græjuna mína. Í hana fer undanrenna og svo pumpar maður upp og niður og út kemur hnausþykk mjólkurfroða. Og ég get borið fram fallegasta macchiato sem sést hefur norðan við Napólí og setið eins og fín Signora við eldhúsborðið á meðan ég les sunnudagsblöðin. Það má líka nota kalda mjólk þannig að ég get líka notað hann til að búa til hnausþykkan próteinsjeik.Og allt svo fallegt. Molto bene!

94 komma fokkings núll kíló, back of the net! Ég gæti ekki verið ánægðari. Og ég má til með að deila með ykkur enn einum hafragrautnum. Ég flysjaði og kubbaði eitt sölnað eplagrey og setti í pott. Með í pottinn fór teskeiðsslumma eða svo af ávaxtamauki og matskeið af vatni. Svo kryddaði ég vel með kanil og leyfði þessu að sjóða niður. Á meðan sauð ég hafragrautinn, ég vil hann þykkan, kornóttan og ósaltaðann og mjólkurlausan. En hver og einn verður að sjálfsögðu að gera upp við sig hverskonar hafragrautsmaður maður er. Svo settí ég grautinn í skál, tappa af vanilludropum út í og svo eplamaukið ofan á. Himnaríki í skál.  Ég held að það sé ekkert í heimi hér í sem veitir mér jafnmikla vellíðan og góður hafragrautur.

Ég ummaði og ammaði lengi yfir því hvort ég ætti að biðja um hjálp. Það var eitthvað sem sagði mér að ef ég fengi aðstoð þá mætti ég ekki vera stolt af árangrinum. Ég hefði náð þetta langt sjálf og ég þyrfti að klára dæmið sjálf. En svo sá ég að mér. Það er ekkert minna varið í árangurinn þó ég fái aðstoð, þegar allt kemur til alls þá kem ég til með að vinna alla vinnuna. Og þegar ég spyr sjálfa mig hvað ég vil þá er svarið undantekningalaust að ég vil klára dæmið. Ég vil losna við 20 kíló í viðbót, ég vil verða miklu hraustari. Það nægir mér ekki að viðhalda þeirri stöðu sem ég er í núna. Og nú er sko aldeili stuð á bæ. Ég er komin með í hendurnar allt sem ég þarf til að vinna þetta verkefni og vinna það vel. Skipulagsnasistinn í mér rorrar um eins og í blautum draumi yfir öllu skipulaginu og excel-skjölunum og innfyllingu á listum og öllu því sem fylgir að gera þetta af einurð og staðfestu. Innri Hlussan skoppar um af kátínu af því að hún fær að borða svo mikið af mat og hún má eyða öllum deginum í að púsla saman uppskriftum og stússast í matargerð. Íþróttamaðurinn rymur af ánægju út af öllum þungu járnunum og áskoruninni sem felst í að bæta aðeins í. Sú eina sem er ekki alveg sátt er mjóa tíkin, henni finnst þetta ekki vera nógu mikil kvöl og pína, maður verður jú að þjást ef maður á að ná árangri. En ég hlusta ekkert á hana. Og planið virkar. Það svínvirkar alveg, spurningin er bara; virka ég?

Trekk í trekk hefur hann stíflast hjá mér eldhúsvaskurinn. Ég leysti vandamálið með því að hella í niðurfallið heitu vatni og um stund var allt í lagi. Svo var aftur hætt að renna úr honum og ég fór með hendina í skítugt vatnið og pusaði um með lófanum og allt var í lagi um tíma. Svo stíflaðist aftur og ég losaði um og svo stíflaðist og svo framvegis. Að lokum var svo komið að heita vatnið og lófinn dugðu bara ekki . Það varð ekki hjá því komist. Ég varð að fara til Tony og kaupa drullusokk. Með hann að vopni og smá vinnu losaði ég um stífluna, drullan puðraðist upp um afrennslið og svo slúrrp, allt fór það niður, og nú rennur vatnið niður án nokkurra vandkvæða. Ég reyni að passa mig að hella ekki niður i vaskinn fitu og miklum matarafgöngum og vonandi helst þetta svona fínt hjá mér. Og á sama máta er ég búin að játa mig sigraða hér ein og sér í þessari baráttu minni við spikið. Mig vantar sérfræðiaðstoð, hef leitað hana uppi og fengið. Ég er búin að leggja góðan grundvöll sjálf, ég er búin að vinna heilmikið í sjálfri mér en verð líka að viðurkenna að það er voðalega lítið búið að gerast í fitutapi stærsta hluta ársins. Ég er búin að komast að hjá Röggu Nagla og er bæði jákvæð og bjartsýn á að hún hjálpað mér til að ná þessum síðustu 20 kílóum af mér. Onwards and upwards og allt það. Þess ber einnig að geta að ég er á engan hátt að líkja henni Röggu við drullusokk.

Það er mjög ólíklegt að ég geti gefið upp á bátinn þá von að einn daginn "læknist" ég. Ég hef það afskaplega sterklega á tilfinningunni að daginn sem ég stíg á vigtina og töfratalan 75 kíló birtist þá þurfi ég ekki lengur að berjast við drekann minn. Ég veit alveg að lækning kemur ekki til með að gerast í alvörunni en þetta er það sem mig langar til að gerist. Og ég held að ég verði að halda í þessa von, þessa trú mína á "lækningu" til þess að halda þessu öllu til streitu. Ég er reyndar ekki haldin neinum grillum um að annað sem mér finnst vera ábótavant í lífinu lagist við að verða mjó. Mér finnst það vera allt of algengur hugsunarháttur hjá samfitubollum mínum, þetta að setja annað í lífinu á pásu þangað til spikið er farið. Málið er bara að allt sem hrjáir mig er tengt þvi að vera of feit. Líkamlega er það sársaukinn sem ég lifi með í hnénu alla daga ásamt því að vera ekki alveg jafn fitt og álkjósanlegt væri. Hitt sem verra er að þurfa að berjast svona alla daga. Við sjálfa mig. Þessi innri barátta er svo lýjandi. Að vera stanslaust hrædd við mat. Og á sama tíma þrá ekkert heitar en að fá bara að borða. Endalaust. Þá daga sem þetta er ekkert mál og skemmtilegt, þarf ég ekkert að spekúlera í þessu, og guði sé lof og dýrð, flesta dag er þetta ekkert mál og skemmtilegt. En svo eru það dagarnir þar sem ég brýt loforðin mín og þá daga verð ég að segja sjálfri mér að einn daginn verði ég heilbrigð og frjáls. Mér hefur alltaf þótt það skrýtið (og öfundsvert) þetta fólk sem segir setningar eins og "þú þarft bara að borða minna og hreyfa þig meira." Eða "þetta er bara spurning um að ákveða hvað þú vilt; viltu vera feitur eða mjór?" Eða "hvað aumingjavæll er þetta eiginlega? Slepptu því bara að borða nammi!". Ef þetta væri svona einfalt og auðvelt þá væri offita að sjálfsögðu ekki vandamál. Þetta ristir svo miklu, miklu dýpra en bara að sleppa snickersinu. En á sama tíma get ég lika alveg viðurkennt að ég skil ekki þetta væl í mér og hinum fitubollunum. Þetta er í alvörunni svo einfalt. Maður þarf bara að sleppa snickersinu! Ég er allavega engu nær um hvað er best að gera, eða hvernig er best að gera þetta. En ég held alltaf áfram að rannsaka þetta allt saman. Mér finnst alltaf jafn gaman að flakka um víðáttur veraldarvefsins í leit að einhverjum nýjum sannleik, nýjum aðferðum, nýjum uppskriftum. En ég hef enn ekki fundið lækningu.

Hvað um það, þessar pælingar eru ekki á dagskránni í dag, í dag er það afmælispartý á Jelly Totz.

Láki Jones opnar pakka.

Lúkas Þorlákur er 7 ára í dag. Það er ótrúlegt hvað tíminn líður hratt, mér finnast ekki vera 7 ár síðan hann kom í heiminn og ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að verða mamma. Hann er sérstaklega vel heppnaður hjá okkur, þó ég segi sjálf frá, fallegur og góður, og afskaplega vel gefinn. Þó það taki mig sárt hversu tregur hann er til að tala íslensku þá finnst mér ennþá fyndið að hlusta á hann segja stór orð á ensku. Það er víst ekki nóg að hafa bara mömmu sem málsvæði til að ná að læra íslensku. Ég gerði, og geri, mitt besta en verð að játa mig sigraða i þeirri baráttu. Þó það sé auðvitað gaman fyrir mig að geta kallað mig málsvæði. Öll helgin er plönuð í afmælisfögnuð, pakkar opnaðir í morgun við mikil fagnaðarlæti, svo á að fara í bíó að sjá Despicable Me ásamt að fá að eyða afmælispening í "Rauðu Dótabúðinni" og svo afmælispartý á Jelly Totz með vinum úr skólanum á morgun. Þar er hægt að hlaupa, klifra og hoppa og keyra um á go-kart bílum og farið í leiki og ýmislegt fleira. Og auðvitað auðvelt og þægilegt fyrir foreldrana. Ég þarf bara að baka kökuna. Er búin að plana að baka köku sem er eins og einn stór Legó kubbur enda Legó skemmtilegast í heimi að mati afmælisbarnsins. Já, hann var mikið lukkulegt slys hann Láki minn.

(Vigtin segir 95.3, hálft kíló í plús þrátt fyrir mikla vinnu og fyrirhöfn í vikunni. Eins og líkami minn neiti að fara niður fyrir 95. It´s time to call in the professionals. Watch this space.)

Jógúrtprótein og kókos!

Þar sem ég stóð í sturtunni í morgun og skolaði af mér átökin (járnin og svo 24 squats, 12 lunges, 12 lunge jumps, 12 squat jumps x 2 og ég hélt ég myndi drééépast) tók ég eftir að sjampóið mitt fylgir mér eftir í lífstílnum. Já, ég nota sko Schwarztkopf Jógúrt og Kókóshnetu sjampó. Með viðbættu mjólkurpróteini og kókósolíu. Meira að segja hárið á mér fær auka prótein! Ertu ekki að taka þessu öllu of alvarlega elsku barn, hugsaði ég með sjálfri mér, þegar þú mátt ekki einu sinni fara í sturtu án þess að mæla út próteingrömm? Og talandi um prótein þá ligg ég núna upp í sófa eftir ótrúlega máltíð. Kannski ekki alveg það hollasta út af smávegis sykri en ef maður étur ekki á sig gat i þá má allt.

Setja saman í skál 1 bolla af kjúklingasoði, 2/3 bolla af balsamicedik, 1/4 bolla sykur, 1 mtsk ólívuolíu, 4 maukaða hvítlauksgeira og smá salt og pipar. Hræra þessu öllu saman og hella svo smávegis af þessu yfir útflattar kjúklingabringur. Ég var með 4 mjög litlar. Láta þær liggja í leginum í 10 mínútur. Hita smá olíu á pönnu og setja svo bringurnar á pönnuna. Brúna og hita í gegn. Passa sig á að halda þeim mjúkum og blautum, hella svo restinni af leginum út á pönnuna og klára að elda kjúllann. Taka svo kjötið upp úr sósunni og setja á disk og halda heitum. Leyfa soðinu að malla á pönnunni og hræra í öðruhvoru þangað til að breytist í sýróp. Á meðan það gerist útbúa kúskús og salat. Þegar sýrópið er tilbúið, það ætti að taka svona 10 mínútur, þá setur maður kúskús á disk, bringu ofan á og hellir smávegis af sýrópinu yfir og salat til hliðar. Það þarf bara eina góða skeið á hverja bringu. Þetta var svo gott að ég skil ekki alveg hvað ég var að hugsa að elda þetta á miðvikudagskveldi, þetta er greinilega laugardagsmatur, og ég myndi jafnvel segja nógu gott til að bjóða upp á í matarboði. En svona er maður bara alltaf grand á því.

Myndavélin mín er búin að gefast upp. Myndirnar sem ég hef tekið að undanförnu eru alltaf úr fókus og ég er búin að ákveða að það er ekki mér að kenna, heldur er það myndavélin. Ég er smávegis fegin því hún er geðveikt hallærisleg, hún er sko kassalöguð en ekki flöt eins og allar myndavélar eru núna. Hún er bara einu stigi fyrir ofan myndavél með flasskubbi. Þannig að vonandi fæ ég nýja í afmælis- eða jólagjöf. Allavega, myndavélaleysið gerir það að verkum að ég á ekki myndir af morgun- og hádegismatnum í dag. Ó, boj ó boj. Hveitlaus pönnukaka er aðalmálið ákkúrat núna. 1 heilt egg og 2 eggjahvítur hrærðar saman við tæplega hálfa teskeið af lyftidufti. Svo smellt á smurða pönnu á vægum hita og leyft að bakast í gegn. Útkoman er eins og crépe eða pönnukaka frekar en ommiletta og svo má hver og einn setja fyllingu eins og vill. Ég eldaði þetta í gærkveldi og geymdi svo bara inni í ísskáp, setti svo banana og hnetusmjör á pönnsuna og rúllaði upp í morgunmat. Stal smá bút og setti ofan á avókadó-chilisultu þýska brauði sem ég borðaði í hádeginu. Alveg geggjað. Möguleikarnir eru endalausir, ávextir og jógurt, sinnep og ostur, sætt eða savoury, bara það sem manni dettur í hug. Og maður á alltaf að gera það sem manni dettur í hug.

5 kílóa vigt.

5 kíló. Það er ekki mikið. Tvö væn lambalæri. Stór poki af kartöflum. Tíu smjörlíkisstykki. Ekki mikið. 5 kíló eru líka það sem mig langar til að losa mig við fyrir 31. desember. 5 kíló á tveimur mánuðum. Það er ekki einu sinni eins og það sé eitthvað sem krefst kreisí megrunarkúrs. En ef ég léttist um 5 kíló þá verð ég 89 kíló sem þýðir að ég hafi lést um 10 kíló árið 2010. Og eftir velgengina 2009 og svo hversu hræðilegt árið 2010 er búið að vera þá vantar mig að geta sagt að eitthvað þess virði hafi gerst árið 2010. Og þessvegna ætla ég að kalla nóvember "no nonsense nóvember" og ásamt því að halda mínu striki í ræktinni ætla ég að taka mataræðið af enn meiri alúð núna þangað til mamma og pabbi koma í heimsókn. Halda matardagbókinni alveg út, leggja meiri natni í skiptingu á næringarefnum, vera með áætlun í gangi um helgar. Sýna smávegis hvað í mér býr.